برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش پنجم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

میلاد ملک پور

01
Hazmat Modine – Cicada

Hazmat Modine نام یک گروه نیویورکی‌ ژانر جز، بلوز و فولک است که سال 2007 اولین آلبومش را منتشر کرد. آن‌ها آلبوم دوم‌شان را سال 2011 با نام Cicada منتشر کردند. وقتی صدای وید شومن خواننده‌ی گروه را می‌شنوید احساس می‌کنید شاید یک سیاه‌ پوست دارد می‌خواند اما او یک سفیدپوست موبور است! در آهنگ سوم این آلبوم Two Forty Seven صدایی از حنجره‌ی این آدم خارج می‌شود که امکان ندارد مشابه ‌اش را جای دیگری شنیده باشید! بیشتر آهنگ‌ها شادند و فضای کلی‌ آلبوم پرتحرک است، هر چند که آهنگ‌های آرام هم حضور بسیار قوی‌ای در آلبوم دارند. سازهای بادی در این آلبوم غوغا کرده‌ اند اما از ویژه‌گی‌ های این آلبوم استفاده ‌ی عالی از سازدهنی و دودوک است که این آلبوم را کاملاَ منحصر به فرد کرده است. موسیقی این آلبوم پر از جزییات و لحن ‌شان پر از شوخ‌ طبعی ست. اگر از سبک جز و بلوز و فولک و فیوژن خوش‌ تان می‌آید به هیچ وجه این آلبوم را از دست ندهید.

02
Jeff Bridges – Jeff Bridges

جف بریجز را همه به عنوان یک بازیگر سینما می‌شناسیم و من همیشه اولین تصویری که از او دارم بازی‌اش در فیلم شاهکار Big Lebowski است. اما او امسال یک فیلم با نام Crazy Heart بازی کرد که در آن نقش یک خواننده‌ی کانتری را داشت که رسیده به سال‌های پیری و دیگر موسیقی‌ اش را کسی نمی‌ پسندد. خود این فیلم هم چندان فیلم خوبی نبود اما خود جف بریجز در همین سال آلبومی منتشر کرد که عالی و جالب این که سبک این آلبوم هم کانتری ست. برعکس نقشی که جف بریجز در فیلم امسالش داشت، موسیقی‌اش آن قدر خوب بود که کلی سر و صدا کرد. آلبوم با یک آهنگ شاد شروع می‌شود اما این تنها آهنگ شاد این آلبوم است و بقیه‌ی آهنگ‌ها همه لحنی حزن‌انگیز و غمگین دارند. اما از آن غم‌هایی که آدم روی لبش هم‌ زمان لبخند هم دارد. صدای گرم جف بریجز آدم را به این فکر می‌اندازد که چرا او زودتر آلبوم نداده بود.

 

03
Nicolas Jaar – Space Is Only Noise

می‌خواهم در مورد اولین آلبوم کسی صحبت کنم که سال 2008 اولین EP اش را منتشر کرد و به این کار تا سال 2011 ادامه داد تا این که سرانجام امسال اولین آلبومش را منتشر کرد. یعنی آلبوم Space Is Only Noise از نیکولاس جار. او یک جورهایی نابغه است! سبکش نوعی تلفیقی از موسیقی مینیمال و هاوس است که هر از گاهی با رپ نیز ترکیب می شود، اما نه رپی که حال‌ تان را بد کند! اگر رپ دوست ندارید هم حتماَ این آلبوم را گوش کنید چون برای خودش داستان دیگری ‌ست. این آلبوم پر از آهنگ‌های خوب است و شک ندارم اگر این سبک موسیقی را دوست دارید از آن حتماَ خوش ‌تان خواهد آمد. پیشنهاد می‌ کنم بعد از گوش کردن خود آلبوم سراغ EP های او بروید چون چند آهنگ عالی هم آن جا قایم شده‌اند! و نکته آخر اینکه می‌دانم شاید خیلی‌هایمان را ناامید بکند، اما جار فقط 21 سالش است!

4: Beirut – The Rip Tide / 5: Grails – Deep Politics / 6: Hugh Laurie – Let Them Talk / 7: Laura Marling – A Creature I Don’t Know / 8: Memories Of Machines – Warm Winter / 9: Sleep Dealer – Shadows Of The Past / 10: The Nightwatchman – World Wide Rebel Songs

مجتبی اسحاقی

02
Radiohead – The King of Limbs

ریدیوهد هرگز زیر سایه ی موفقیت های قبلی خود باقی نمانده، با هر آلبوم دریچه ی تازه ای از خلاقیت را به روی مخاطبینش گشوده و تجربه جدیدی را برایشان به ارمغان آورده است.  The King Of Limbsنقطه ی مقابل تمام انتظاراتی ست که طرفداران بعد از  In Rainbows از ریدیوهد داشتند. با این وجود این بار هیچ خبری از In Rainbows نیست، و ما شاهد تاثیر عمیق موسیقی جز و امبینت هستیم، حاصل کار اصواتی بعضا نامفهوم که در ابتدا شاید بی معنی به نظر بیایند اما اگر زود قضاوت نکنیم و به تام یورک و صدای استثنایی اش اجازه دهیم تا کنترل اعصابمان را به دست بگیرد حاصل تبدیل به یکی از ناب ترین تجارب موسقیایی سال 2011 می شود. The King Of Limbs شاید در ابتدا با برخورد سردی از جانب برخی طرفداران مواجه شد اما مدتی زمان لازم بود تا زوایای موسیقی آن بر همه آشکار شود. هشتمین اثر استودیویی ریدیوهد گام بزرگی در موسیقی الکترونیک و اکسپریمنتال به شمار می رود و بی شک با گذشت زمان بیش از پیش بر اهمیت آن در کارنامه کاری گروه افزوده خواهد شد.

05
Kauan – Kuu

آنتون بیلوو مرد اول Kauan تنها 22 سال سن دارد و Kuu… چهارمین آلبوم استودیویی اوست! موسیقی   Kauan ریشه در اتمسفریک دووم متال و فضای موسیقی گروه هایی چون Tenhi ، Empirium و Blazing Eternity دارد. دو آلبوم اول با استقبال گسترده ای از جانب طرفداران این سبک موسیقی مواجه می شود و این در حالی ست که بیلوو 17 ساله روز به روز بیشتر در این مسیر جا میوفتد. گروه با Aava Tuulen Maa سومین آلبوم استودیویی اش مسیری نو را آغاز میکند که در Kuu.. ادامه می یابد و به اوج خود می رسد. اینبار بیلوو با حفظ ریشه های موسیقی اتمسفریک دووم و اضافه کردن مایه هایی از امبینت و پست راک به ترکیبی استثنایی از این سه سبک می رسد، ترکیبی که به ندرت نمونه ای از آن را به خاطر دارید. Kuu.. در میان تمام آثار پر سر و صدای امسال برای من یکی از بهترین هاست: آلبومی بی ادعا که اگر بیشتر از این شنیده می شد در بین 10 برتر بسیاری جا خوش می کرد.

10
M83 – Hurry Up, We’re Dreaming

آنتونی گونزالس با پروژه موسیقیایی اش M83 امسال برای ما اثری به ارمغان آورده که بی هیچ اغراقی از شنیدنش سیر نمی شوید. Hurry Up, We’re Dreaming یک ترکیب تر و تمیز در ژانر الکترونیک، ایندی راک و شوگیز است. آلبومی که گستره وسیعی از احساست و عواطف را در خود جای داده و شنیدنش حقیقتا شما را سرحال می آورد. می توانید بارها و بارها Midnight City را با آن سولوی ساکسیفون بینظیرش گوش کنید بدون اینکه حتی بدانید گونزالز از چه در این اهنگ صحبت میکند یا در حین قدم زدن از آرامش Where The Boats Go لذت ببرید در حالی که دنیایی از موسیقی در ترکهای بعدی انتظار شما را می کشد.

Hurry Up, We’re Dreaming شامل طیف گسترده ای از سازهاست: از ماندولین، سینتی سایزر، ارکستر سازهای زهی تا صدای دخترکی 5 ساله که مشغول تعریف داستانی درباره ی یک غورباقه جادویی ست. منتقد پیچفورک درباره ی این آلبوم می نویسد : شاهد آلبومی هستیم که هر کس از هر گوشه ی جهان موسیقی می تواند تکه ای از زندگی اش را در ان بیابد و از آن لذت ببرد این چیزی ست که آخرین اثر آنتونی گونزالس را تبدیل به شاهکاری بی پروا کرده.

1: Adele – 21 / 3: Memories Of Machines – Warm Winter / 4: Man an Ocean – Scenes From Another Day / 6: Steven Wilson – Grace For Drowning / 7: Long Distance Calling – Long Distance Calling / 8: Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will / 9: Kate Bush – 50 Words For Snow

آ ل ب و م: نظر 11 نفر از دوستان و معرفی آلبومهای برتر سال 2011 از نگاهشان را خواندید. از پست بعدی در مورد بهترینهای سال از دیدگاه وبلاگ آ ل ب و م صحبت خواهیم کرد.

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش چهارم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

سینا شاهرخی

01
Kasabian – Velociraptor

ویلاسورپتور، یک گونه از دایناسور‌های کوچیک گوشتخوار و باهوش بوده که به دلایل نامعلوم، همراه بقیه دایناسور‌ها منقرض شده و حالا به عنوان اسم آلبوم چهارم گروه انگلیسی کاسابین انتخاب شده است. آلبومی به اندازه کافی زیبا که اگر مثل من آلبوم‌های قبلی این گروه را نداشتید، شروع به پیدا کردن و گوش دادن به آنها می‌ کنید. تکنیک یا در کل سبک کاسابین، آنها را در رده‌ ی آلترناتیو راک‌ و ایندی راک قرار می‌ دهد. یک موسیقی شاد و مهیج، اما بدون هیچ ریف سنگین یا جیغ و داد اضافه، با چاشنی الکترونیک. یعنی هرحسی که از آهنگ‌های کاسابین به شما دست می ‌دهد، حسی خالص است از هنرمندی و تک بودن کارشان.شاید آغاز آلبوم کمی آرام و معمولی به نظر برسد اما به دور از همان حس خوب نیست. با آهنگ دوم هیجان کار بالاتر می رود و تا خود آهنگ ویلاسورپتور به اوج می رسد و تا آخر، کمی ملایم‌تر پیش می ‌رود. از نکات جالب دیگر این آلبوم، طراحی زیبای آرت‌ورک‌های روی کاور آلبوم هست که هم به عدد چهار، که آلبوم چهارم گروه هست اشاره داره و هم به ویلاسورپتور.

02
Five Finger Death Punch – American Capitalist

سومین آلبوم گروه هوی متال فایو فینگر دث پانچ، به سنگینی و تنفرآمیزی دو آلبوم قبل.  ریف‌های سنگین، سریع و زیبا، تک نوازی‌های ملودیک و با هنرمندی خواننده گروه که هم به صورت هارش و هم کلین و دلنشین به گوش شما می ‌رسد و باعث می شود بخاطر بیاورید که چقدر دلتان برای هوی متال تنگ شده است. از نکات همیشگی و فضای همیشه حاکم بر آهنگ‌های این گروه، می‌ توان به تنفر شدیدی اشاره کرد که از همه آهنگ ها (حتی ملایم‌ترین‌ آهنگ‌ها) زوزه می ‌کشد و نکته عجیب اینکه بسیار هم به دل می‌ نشیند.

03
The Nightwatchman – World Wide Rebel Songs

شاید تام مارلو، گیتاریست کچل و خلاق ریج اگینست د ماشین و آدیو اسلیو را بشناسید. گیتاریستی که ریف‌های سنگین و فانتزیش و تکنوازی‌های خلاق و نامتعارفش برای خیلی‌ ها آشناست. نکته دیگری که در تام مارلو همیشه برجسته بود، گرایش آزادی طلبانه و فعالیت‌های سیاسی اش در ریج اگینست د ماشین بود. داستان نایت‌واچمن با یک گیتار آکوستیک و ساز دهنی شروع شد و بعد از دو آلبوم و تور‌های مختلف در دنیا، امسال آلبوم سوم تام مارلو منتشر شد که هرچند از نظر شخصی من، زیبایی و شور و شوق خاص آلبوم دوم یعنی فیبل سیتی را ندارد، اما معرفی اش خالی از لطف نیست. در این آلبوم، به غیر از صدای تام و گیتارش، صدای خواننده ‌های دیگر و ساز‌های دیگر، مخصوصاً گیتار الکتریک که در آلبوم اول تقریباً ازش خبری نبود هم شنیده می‌ شود. سه آلبوم نایت ‌واچمن، داستان گیتاریست تنهایی ست که بعد از گذر از شهر قصه‌ها، به دوستانش می‌ رسد و برای اتحاد و آزادی جشن می‌ گیرند.

بهنام بیستونی

01
Tides from Nebula – Earthshine

دوست داران سبک پست راک مطمئنا این گروه را می شناسند. گروهی بر خواسته از سرزمین سرد و تاریک لهستان. اولین آلبوم آنها با نام Aura در سال 2009 آلبومی در حد متوسط که آهنگهای Targedy of Joseph Merrick و Shall we? بیش از بقیه خود نمایی می کرد. بعد از گذشت 2 سال این گروه آلبوم دوم خود را با نام Earthshine منتشر کرد که آلبومی حرفه ای تر در مقایسه با آلبوم قبلی است. در یک جمله Earthshine شما را با  تاریکی خود همراه ساخته و به آرامشی بی پایان می رساند. از آهنگهای شاخص این آلبوم نام نخواهم برد چرا که همه آهنگهای این آلبوم در حد فوق العاده اند.

02
Memories of Machines – Warm Winter

این آلبوم پروژه ای مشترک از دو اعجوبه پرگارسیو راک به نام های گانکارلو ارا از گروه فوق العاده Nosound  و تیم بونس از گروه انگلیسی No-man است. کار بر روی این آلبوم در سال 2006 آغاز و سرانجام در پاییز 2010 به اتمام رسید و در سال 2011 منتشر شد. از آهنگهای شاخص آن می توان از At the center of it all نام برد که با گوش کردن به آن به تنهایی خود فرو خواهید رفت وبا شنیدن نوای ویالن آن گذشته های تلخ و شیرینتان را به یاد خواهید آورد و آهنگ   We fall  before شما را با سولوی گیتار الکتریک خود همراه ساخته و ذهنتان را به رقص وامیدارد. از این آلبوم می توان به عنوان بهترین آلبوم پراگرسیو راک در سال 2011 نیز نام برد.

03
Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will

این گروه پست راک اسکاتلندی مطمئنا جزو بهترین گروه های پست راک حال حاضر دنیاست. موسیقی Mogwai   بر خلاف دیگر گروه های این ژانر, جنب و جوش و تلاطم  موسیقی خود را به رخ شنونده  می کشد برای مثال آهنگ شاهکارSan Pedro   مهر تاییدی بر این مطلب است. این آلبوم نیاز به توضیح زیادی ندارد چرا که خیلی از شماها با آن آشنایید.

4: Marconi union – beautifully falling apart / 5: Grails – deep politics / 6: Collapse under the empire – shoulders and giants / 7: The tree of life OST / 8: Anathema – falling deeper / 9: Airbag – All rights removed / 10: Within temptation – the unforgiven

هادی آیات زمینی

01
Death Cab for Cutie – Codes and Keys

Death Cab for Cutie یکی از جوان ترین گروههای آلترناتیو راکی که همیشه در ذهن من بوده و هست. موسیقی آلترتانیو با شعرهای  فوق العاده و به نظر من ترکیبی از موسیقی پاپ راک و آلترناتیو، آنقدر شما را به وجد خواهد آورد که فراموش می کنید یک گروه با وجود دریافت جوایز معروفی در فستیوال ها و نامزدهای گرمی که در کارنامه خود دارد ، از سولوهای معمولی که در موسیقی آلترناتیو هست خبری نیست و به جای آن آنقدر درگیر صدای درام و ریتم خواهید بود که سولو را نیز فراموش خواهید کرد . آلبوم سال 2011 بهترین آلبوم از کارهای این گروه به شمار می رود .

02
Sleep Dealer – Shadows of the Past

در مورد موسیقی تلفیقی روسی از نوع پست راک که قبلا در همین وبلاگ درباره آن صحبتی کوتاه شده بود این آلبوم پست راک را می توان به راحتی هر چه تمام تر در لیست برترین ها قرار داد. به شرطی که فراموش نکنیم ریشه این نوع پست راک از همان موسیقی معروف کلاسیک روسیه و با قدرت کامل در ذهن شما فضاهای را ترسیم می کند که سرمای زمستان را به جان می خرید و آنرا بارها و بارها حتی پای پیاده گوش خواهید داد. تلفیق  سبک های کلاسیک راک و تکرارهای پست راک به وضوح هر چه تمام برای شما معنی پیدا خواهد کرد .

03
Ali Ferguson  – The Windmills and the Stars

توضیح در مورد این انسان کمی سخت است. اگر با گروه Ray Wilson   آشنا باشید هنرنمائی علی فرگوسن را در کاورهای آهنگهای خود گروه و کاورهای آهنگ پینک فلوید به عنوان گیتاریست  دیده اید. این آلبوم شاید رستاخیز فرگوسن باشد و به نوعی باعث جدائی آن هم خواهد شد. این امری طیبعی ست که وقتی کسی معروفیت خود را به دست آورد، گروه خود را رها کند و بارها و بارها این اتفاق افتاده و خواهد افتاد. ترک های این آلبوم شبیه یک اقیانوس پر تلاطم است. درست در همان جائی که شما اصلا انتظار ندارید راک وارد صحنه خواهد شد و در همان زمان که نیاز دارید به خواب عمیقی با صدای طبیعت می روید. و شاید بتوان گفت شباهتی حسی که ترک های این آلبوم به هم دارند به نوعی تداعی کننده یک آهنگ در چند تکه از هم جدا شده است و به ترتیبی که در آلبوم چیده شده است یک به یک تکمیل خواهد شد. علی فرگوسن که اولین آلبوم خود را ارائه می کنند به عنوان یک جوان با اصالت اسکاتلندی و در سن 19 سالگی با گروههائی از قبیل Genesis و پس از آن در گروه Ray Wilson به عنوان خواننده و گیتاریست همکاری داشته است .

4: Coldplay – Mylo Xyloto / 5: Foo Fighters – Wasting Light / 6: Steven Wilson – Grace for Drowning / 7: Airbag – All Rights Removed / 8: Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will / 9: R.E.M – Collapse Into Now  / 10: Pendragon – Passion

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش سوم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

سینا وزیری

01
65daysofstatics – Silent Running

گروه انگلیسی daysofstatic65 پنجمین آلبوم خود را منتشر کرد که بی شک بهترین کار آنها تا به امروز می باشد.آلبوم با آهنگ عالی Overture شروع می شود که دو آهنگ آخر این آلبوم تحت تاثیر تم این موسیقی است. این یک مقدمه عالی برای یک آلبوم خوب است. بعد از آن 3 آهنگ شاهکار Space Theme و The Announcement و Safe Distancing از راه می رسند. نویز های گیتار الکتریک در آهنگ  The Announcement انسان را به وجد می آورد. بعد آهنگ Burial Scene از راه می رسد که تم اصلی آهنگ Space Montage است: دو شاهکار عالی. و آهنگ  Surgery که روح آدم را واقعا جراحی می کند و دوآهنگ اختتامیه که ریمیکسی از آهنگ اول هستند. یکی از بهترین پست راکهای تاریخ. احساس می کنی با شروع آلبوم سفینه از جایش بلند می شود سرعت می گیرد و تو را به عمق فضا و کهکشان ها می برد و تو Burial Scene  مرگ ستاره ها در کنار سیاهچاه ها را می بینی، بعد در آخر سرعت آنقدر بالا می رود که به نور می رسی و تمام. تنها موسیقی است که می تواند این احساس را به آدم بدهد. البته باید بگویم که امسال آلبوم های Mogwai و Braveyoung وCaspian و Collapse Under The Empire و Olafur Arnalds هم در زمینه پست راک خیلی خوب بودند ولی هیچ کدام شاهکار نبودند.

02
Airbag – All Rights Removed

ایربگ گروهی ست که من خیلی روی آن تعصب دارم!4 یا 5 سال پیش وقتی داشتم تو یکی از رادیو های اینترنتی موزیک گوش می کردم به آهنگی برخوردم به نام colours. این آهنگ شاهکار بود. چنان از شنیدن چند ده باره ی این موزیک لذت می بردم که باعث شد پی خواننده اش بگردم. فکر کنم من جز اولین فن های آسیایی این گروه باشم. از همان سینگلهای ابتدایی در سال 2009 آلبوم Identity منتشر شد. آلبوم اول جز بهترین کارهای پراگرسیو است که من تا به حال شنیده ام. برای من آلبوم دوم که امسال منتشر شد به بزرگی آلبوم قبل نیست ولی باید اعتراف کنم با یک شاهکار طرف هستیم. موزیکی که شما را به یاد پینک فلوید و اوایل کار پورکوپاین تیری می اندازد. سولوهای بلندی شبیه کارهای دیوید گیلمور که آدم را به وجد می آورد. می توان گفت این گروه تلفیقی از پینک فلوید و پورکوپاین تری است. آلبوم به معنای واقعی یک دست است. در هیچ جای آلبوم احساس افت فضا نمیکنی، هر چند من نقطه ی اوج و بهترین آهنگ آلبوم را The Bridge می دانم. صدای گرم خواننده گروه آدم را به یاد استیون ویلسون می اندازد، با سولوهای شاهکار گیتار الکتریک تلفیق فوق العاده ای را به وجود آورده است. در آهنگ Light Them All Up سولوی بلند مدت ویالن یک نوآوری برای این گروه به حساب می آید. و آهنگ 17:22 دقیقه ای Homesick یک پایان عالی برای این شاهکار موسیقی ست. من تو 2 ،3سال اخیر چندین بار این گروه را در وبلاگ بردیا معرفی کردم ولی خیلی جدی گرفته نشد اما انگار امسال خیلی مورد توجه قرار گرفته است. پس بشتابید به سوی این شاهکار اسکاندیناوی.

06
David Lynch – Crazy Clown Time

بعد از همکاری موفق لینچ با Danger Mouse  و Sparklehorse فقید در دو آهنگ، این بار لینچ به تنهایی شاهکاری در دنیای موسیقی الکترونیک خلق کرده است. دیگر نمی شود گفت لینچ فقط یک فیلمساز سورئال است. این پیرمرد نابغه ی دیوانه، یک موزیسین الکترونیک فوق العاده است. کافی ست چشمانتان را ببندید و این آلبوم را گوش کنید. به دنیای لینچ خوش آمدید! اگه مثل من با فیلمهای لینچ زندگی کرده باشید می بینید که این دنیا چقدر آشناست. انگار این وکال عجیب  زمزمه وار که فریاد میزند I Know  همان شخصیت سادیسمی و فتیش فیلم مخمل آبی است. در آهنگ  Crazy Clown Time تصویر خرگوش های فیلم اینلند امپایر جلوی چشمهایتان رژه می روند. آهنگ اول با نام رویای پینکی شما را به رویای آبی رنگ بلوار مالهالند می برد. در آهنگ She Rise Up فضا به شدت به فیلم  Lost Highwayنزدیک است. تمام آهنگها یک لینک هستند به سمت فیلمها و فضاهای سورئال خلق شده توسط لینچ. آلبوم در Stone’s Gone Up به نقطه ی اوج می رسد و به نظرم این بهترین آهنگ این آلبوم است. لینچ در فضا سازی ها عالی است: صدا و وکال به جا تغییر می کنند و در قسمتهایی وکال دلقک وار، در قسمت دیگر وکال روبوتیک و در جاهایی زمزمه هایی را می شنویم که همه به حالت وهم آلود فضا کمک می کنند. درست است که لینچ از سال 2006 دیگر فیلم نساخته و دخترش جانشین او شده ولی باید اعتراف کرد که سیلاب خلاقیت یک نابغه می تواند در سن 65 سالگی جریانش را در آبراهه ی وسیع و غنی موسیقی پیدا کند.

3: Steven Wilson – Grace for Drowning / 4: Yan Tiersen – Skyline / 5: Memories of Machines – Warm Winter / 7: Puscifer – Conditions of My Parole / 8: Radiohead – The King of Limbs / 9: Snow Patrol – Called Out in the Dark / 10: James Morisson: The Awakening

محمد حسین ایزدی

01
Anathema – Falling Deeper

موسی با عصایش نیل را شکافت، عیسی مردگان را زنده کرد، سلیمان با قالیچه اش پرواز کرد و با حیوانات سخن گفت. اینها همگی معجزات بزرگ و عجیب هستند. اما در عصر ما چه چیزی معجزست؟

خیلی وقت بود که چیزی شبیه معجزه را نشنیده بودم. چطور می شود که آهنگ هایی که بی شباهت به آتشفشان نیست به شعله ی آرام و بی درد شمع تبدیل شود؟ آناتما مثل روح در کالبد مخاطب نفوذ و کاملاً روح و بدن را تسخیر می کند. برای من خیلی سخت بود که آلبوم های اوایل دهه 90 این گروه را گوش کنم. موسیقی سنگین، افسرده و بی نهایت ناراحت کننده. اما این ترک ها پیله بسته بودند و امسال پروانه شدند. شروع با Crestfallen عالی بود و پایان با Sunset of Age رویایی. ترک Everwake دیوانه وار بود. این آلبوم بی شک یکی از به یاد ماندنی ترین آلبوم های زندگی 26 ساله ی من بوده، هست و خواهد بود.

02
Dream Theater – A Dramatic Turn of Events

جدای از علاقه ی شدیدم به این گروه، یازدهمین آلبوم استودیویی آنها اثری در خور توجه بود. هرچند که قبلاً در موردش در همین وبلاگ به تفصیل صحبت کرده ام. حضور پررنگ تر پیانو و ملودیک تر شدن موزیک این گروه باعث شد که گوش هایی که به متال و ریتم های سنگین آلرژی داشتند و موضع های سختی می گرفتند هم از آن استقبال کنند. فرمت پراگرسیو دریم تیتر خاص همین گروه است و مغز متفکرشان، جان پتروچی هم به نظر اشباع شدنی نیست. بعضی وقتها فکر می کنم واقعاً چرا همچین گروهی نقطه ی افت ندارد؟ دریم تیتر تنها گروهی ست که می توان برای خوبی آلبومشان از قبل شرط بندی کرد. تـرک Breaking All Illusions برای من بهترین ترک سال بود.

 

03
Blackfield – Welcome to My DNA

با اینکه نقدها بر حضور کمرنگ استیون ویلسون در این آلبوم نقل محفل بچه های این وبلاگ  بود ولی کسی به نبوغ و هنر آویو گفن اشاره ای نکرد. این در حالی ست که بار اصلی این گروه بر دوش گفن سنگینی می کند. آرت راک با رگه های سبک مورد علاقه ی من پراگرسیو. آلبومی که ترکهایی چون Oxygen ,DNA ,Zigota ,Blood , Rising Of The Tide ,On the plane را می توان تا مدت ها گوش کرد. گرمای بی نظیر و لطافت  صدای خاص استیون ویلسون به همراه فضای دلنشین آرت راک، به قدری خوب بود که هنوز هم وقتی ترک Rising of the tide  رو می شنوم، باور نمی کنم که قبلاً این آهنگ را صدها بار گوش دادم.

4: Nightwish – Imaginaerum / 5: 3Doors Down – Time of My Life / 6: Airbag – All Rights Removed / 7: Steven Wilson – Grace of Drowning / 8: Coldplay – Mylo Xyloto / 9: VA: SMM – Context / 10: Within Temptation – The Unforgiving

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش دوم

بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.

آرمین هاشمی

01
Destroyer –  Kaputt

با دقت بشنوید! این بداهه­های ساکسیفون و ترومپت است که قلب تک تک آهنگ­ ها را به تپش انداخته و روح موسیقی Jazz رویایی را در کالبد آلبوم می­دمد. زیر این آبشار لطیف بال گشوده و با آن به رقص درآیید که ذهن و روان خسته­ تان را پالایش می­کند. این اثر نهمین آلبوم گروه خوش ذوق ایندی پاپ و سافت راک کانادایی، Destroyer، به رهبری خواننده و آهنگساز گروه، دن بجر، است.

اغراق نیست اگر دن بجر و شش حواری­اش را پیامبران ونکووری ای بدانیم که درد و آلام مردم زمانه خود را به خوبی دانسته و برای آنکه آنان را حتی برای دقایقی از بند زندگی خشک و زبر امروزی رهایی بخشند، معجزه درخشان پاپ و راک­شان را به ارمغان می­آورند. فضای موسیقیایی Kaputt را باید تقریبا همان ایندی پاپ به حساب آورد اما مارک ریچاردسون در سایت پیچفورک، این آلبوم را دریچه زمانی به سوی موسیقی سال­های میانه دهه هفتاد تا میانه دهه هشتاد دانسته و آن را به عنوان معجونی از سافت راک، جاز روان و پاپ رومانتیک نو معرفی می­کند. در نهایت دن بجر جادوگر با آن صدای دلنشینش برای شما پاداشی در نظر داشته، پاداش شنیدن هر قطعه از این آلبوم، ایمان بیشتر به قدرت موسیقی و آرامشی واقعی خواهد بود.

02
Moby – Destroyed

حتما می­دانید که موبی شب­ها نمی­خوابد، اما اگر فکر می­کنید او دچار بیماری است کاملا اشتباه می­کنید، موبی بیمار نشده بلکه دکمه شات دان ش (Shutdown) خراب شده یا اینکه یادش می­رود شب­ها خودش را از برق بکشد. او از جنس ما نیست. می­گویند پاهایش تنها چهار انگشت دارند، یا دندان عقل در نیاورده. همچنین برخی گفته­اند که حتی آپاندیس هم ندارد. تمام این موارد شاهدی هستند بر این مدعا که موبی نسل تکامل یافته­تر بشر است. اگر داروین زنده می­شد و موبی را می­دید، از شدت ذوق حتما دوباره می مرد!

این آلبوم نتیجه شب زنده داری­ های موبی است. آلبومی بر آمده از ژرفای درونیات و تنهایی­های تاریک و شبانه یک کچلِ مریضِ روان پریشِ نابغه! با آنکه هر ترک برای خود داستانی جداگانه دارد اما تمام آهنگ­ها فصل مشترکی دارند. تمام­شان شنونده را از زمین می­کَنند، به پرواز در می­آورند، از جو عبور می­دهند و در فضای سیاه لایتناهی، معلق و پا در هوا رهایش می­کنند. سقوط پس از تمام شدن هر ترک خود لذتی دیگر است.

او در این آلبوم با بهره گیری از ضرب آهنگ­های متفاوت کوتاه و کشیده و گاه نامنظم، استفاده از مولفه­های امبینت، حتی موسیقی سمفونیک (قطعه Stella Maris)، تک نوازی پیانو با موسیقی چیل آوت و همچنین جا دادن اصوات حزن آلود در لایه­های زیرین آهنگ­ها، به خوبی از پس انتقال حس به شنونده بر آمده است. وی از آزادی­های موجود در موسیقی الکترونیک بهترین استفاده­ها را کرده. موبی در مورد آلبومش می گوید: ملودی درهم شکستهء موسیقی الکترونیک برای شهرهای خالی در ساعت 2 صبح.

جدا از آهنگ­ها، کاور این آلبوم هم کار خود موبی است. عکسی که به زیبایی بازتاب دهنده تنهایی­هایش است. این عکس را در طی سفرهایش در فرودگاه لاگارده گرفته است.

03
Younger Brother – Vaccine

برادر کوچکتر، برادر همیشه مومن و پایبند به ارزش­ها و آرمان­های الکترونیک، داون تمپو و ترنس. آن­ها ما را تکان می­دهند، به رقص می­اندازند، در خود می­کنند، بر خود می­کنند و از خود بی خود می­کنند. این انگلیسی­ها ذاتا یا استعمارگرند یا خالقان شاهکارهای موسیقی، و جالب اینکه برادر کوچکتر ما هر دو را با هم دارد. گویا DNA اش را تنها همین دو خصوصیت تشکیل داده­اند. آن­ها بدن و ذهن شنونده را هم زمان به بردگی و بندگی موسیقی­شان می­کشند. نمی شود به سادگی این زنجیرهای از جنس خلاقیت و دیوانگی را گسست.

در آلبوم جدیدشان به طرز محسوسی از فضای سای­ترنس و اسید هاوس آلبوم­های پیشین فاصله گرفته­اند. دیگر تقریبا خبری از افکت ها و وکال­های عجیب و غریب نیست و سعی کرده­اند با کاهش سرعت موسیقی ­شان و تمرکز روی ریتم­ و وکال متعارف، کاری بازاری ­تر ارائه کنند. اما خیالتان راحت، موسیقی­شان همچنان مولفه­های وهم­ گونه سایکدلیک و اتمسفریک را داراست و همین است که همچنان آهنگ­ هایشان را شنیدنی و جذاب نگاه داشته است. ماحصل کارشان را می­توان به سه بخش تقسیم کرد: یک بخش ترک های به رقص انداز، یک بخش ترک­ های پاپ راک و یک بخش ترک­ هایی که حس درونی شدن و در خود غرق شدگی را در شنونده به وجود می­آورند. در مورد بخش آخر مطمئن باشید که نه تاریکی شب و نه پاکت­ های سیگار، هیچکدام نمی­توانند عطش غریب روحتان را پاسخگو باشند.

اگر به این سبک از موسیقی علاقه ندارید توصیه می­کنم دست کم آهنگ Train را از دست ندهید که مخصوص تمام سلایق ساخته شده است.

4: Grails – Deep politics / 5: Bjork – Biophilia / 6: Lunatic Soul – Impressions / 7: Airbag – All rights removed / 8: Pati Yang – Wires and sparks / 9: Kwoon – The Guillotine Show / 10: Puscifer – Conditions Of My Parole

 

سیاوش گلابی

01
Airbag  – All Rights Removed

این آلبوم برای من لذت‌ بخش ‌ترین آلبوم امسال و یا حتی چند سال اخیر بود، آلبومی فوق‌العاده  دل ‌نشین و شنیدنی‌. All Rights Removed دومین آلبوم این گروه نروژی و نوید بخش آلبوم‌های بهتری در آینده است. گروه با آلبوم زیبای اولشان به اسم Identity که دو سال پیش عرضه شد، نشان داد قابلیت تبدیل به یکی از بزرگان موسیقی پراگرسیو را دارد و امسال با این آلبوم این امر را ثابت کردند. آلبومی با 6 ترک که شنیدن هر کدام لذت‌ بخش است. موسیقی ساده، روان و مسحورکننده‌ای که مجذوب زیبایی آن می‌شوید. صدای گرم وکال، موسیقی روان و لیریک ساده، همه و همه دست‌ به ‌دست هم داده اند تا بهترین آلبوم امسال از دید من را بسازند. در این آلبوم، شباهت بیش از اندازه‌ای به موسیقی Pink Floyd دیده می‌شود، انگار آلبومی از Pink Floyd وجود داشته که تاحالا نشنیده ‌اید و حالا می‌توانید کمال لذت را از آن ببرید.

02
Steven Wilson – Grace for Drowning

استیون ویلسون، غول پراگرسیو دهه اخیر، را همه دوست‌ داران موسیقی پراگرسیو می‌شناسند. آلبوم امسال ویلسون سبک خاص و متفاوتی ارائه داد که حاکی از نبوغ بالای پدیدآورنده‌ اش ا‌ست. ویلسون امسال با ترکیب سبکهای مختلف و ایجاد فضا و موسیقی متفاوت توانست آلبوم بسیار زیبایی عرضه کند. گرچه در قدم اول، برقراری ارتباط با این آلبوم کمی سخت بنظر می‌رسد اما کافی‌ است تا ارتباطی هر چند جزئی برقرار شود و دیگر کار شما تمام است. غرق می‌شوید. غرق در دنیایی که ویلسون خالق آن است، دنیایی زیبا، عمیق، تاریک و مرموز.

03
Lunatic Soul – Impressions

روح دیوانه امسال واقعا دیوانه شد. آلبومی بی‌کلام منتشر کرد، اما بسیار قوی. 8 تا Impression زیبا در آلبوم امسال Lunatic Soul گرد هم آمدند تا اثری متفاوت از کارهای قبلی او ارائه شود. آلبوم، موسیقی آرامش بخشی ‌ست با فضایی زیبا و گرم. می‌توان گفت که بهتربن کار دودا تا بحال همین آلبوم است. با این موسیقی، سوار بر نسیمی خنک می‌شوید و سفری را همراه دودا آغاز می‌کنید، سفری بی‌ انتها و بی‌ مقصد. برای من که سفری لذت‌ بخش بود.

برترین های 2011 از نگاه خوانندگان آ ل ب و م – بخش اول

بردیا برجسته نژاد: یک دقیقهء پیش سال 2011 تمام شد! با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه خوانندگان وبلاگ «آ ل ب و م» صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر است که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد. پس از نوشته های مربوط به دوستان، 30 آلبوم برتر سال از دیدگاه آ ل ب و م مانند هر سال معرفی خواهند شد. ممنون بابت یک سال دیگر با موسیقی در کنار هم.

مجتبی تقوایی

01
King Creosote/Jon Hopkins – Diamond Mine

تصور کنید یک منطقه ی سرسبز در اسکاتلند، شاید کنار یک دریاچه، King Creosote خواننده ی فولک روی یک چارپایه پیش رویان نشسته با یک گیتار آکوستیک معمولی مشغول خواندن است،  Jon Hopkins تهیه کننده ی کارهای الکترونیک (که تجربه ی همکاری با Coldplay , Brian Eno  وخیلی های دیگر را دارد) با یک لپ تاپ ساده یکه فضای امبینت و الکترونیک را به کار اضافه می کند، ملودی، فضاسازی و از همه مهم تر صدای محیطی که هاپکینز طی 7 سال از منطقه ای در اسکاتلند به اسم East Neuk ضبط کرده است. در بک گراند همه ی آهنگ ها صدای پرنده ها، موج های دریاچه، وزش باد، نسیم آرام، چرخ های یک گاری شاید، تعدادی آدم که حرفای روزمره می زنند و در کل صدای طبیعت را می شنوید. آلبومی که بی سروصدا منتشر و اوایل سال نامزد جایزهء مرکوری شد. توصیه می کنم از آن نگذرید.

02
Blue Sky Black Death – NOIR

Blue Sky Black Death ، نام دو تهیه کننده ی موسیقی و بیت های هیپ هاپ در واشنگتن است با آلبوم اینسترومنتالی به اسمNOIR . اگر اسم موسیقی Decemberists را موسیقی روستایی  بگذاریم، اگر اسم پست راک را موسیقی اتاق و انزوا و غرق شدن در زیبایی ذهن بگذاریم‏، من اسم این آلبوم را می گذارم موسیقی شهری! موسیقی ای که با همه ی سمپلینگ ها، حس ها، اسم آهنگ ها، فضا سازی ها و ریتم هایش می تواند شما را توی شب، ترافیک، مترو، در حال قدم زدن، در حال تماشای سیل جمعیت، ایستادن بالای پل هوایی، موقع تماشای لامپ های نئون تبلیغاتی، غرق کند. می شود توی ماشین با آن آرام  به ساختمان های بلند خیره شد و به زندگی شهری فکر کرد، درست همانقدر که کانتری توانایی دارد افسار ذهن را به میان یک گندم زار بیاندازد! فضاهای تلفیقی بیت های هیپ هاپ و عنصرهای زنده، چه ساز و چه Vocal Sampling ها، شما را به عرش و دنیای نورهای مصنوعی می برد. مثل شنا کردن در یک شب سیاه بین هزاران نور چشمک زن مکانیکی! این دو نفر  Kingston و Young God ثابت می کنند بدون یک رپر هم می توان یک آلترناتیو هیپ هاپ درست درمان را ارائه داد.

03
Alabama 3 – There will be Peace in the Valley… When we get the Keys to the Mansion on the Hill

Alabama 3 گروهی بریتانیایی ست که در هشتمین آلبومشان تلفیقی عالی از دو سبک، که ربط چندانی به هم ندارند، را ارائه می کنند: موزیک کانتری و رگه های اکسپریمنتال و Lo-Fi! در ابتداIntro  به شما کاملآ می فهماند که با یک اثر متفاوت طرف هستید. گروه بیش از یک وکال دارد که هرکدامشان به نوعی خاص بوده و این جدا از همه ی المان های دیگر باعث می شود آلبوم با وجود کاملآ آکوستیک بودن شمارا تا انتها خسته نکند. می توان گفت این آلبوم تاثیر گرفته از تام ویتس، پی جی هاروی و موسیقی کانتری است. ترک دوم که کاور  Love Will Tear Us Apart از Joy Division  است به ما تشر اولیه را می زند و ترک هفتم یعنی Miss Martel  ثابت می کنه که: هی…آلبوم خوبیه…نه؟

4: Grails – Deep Politics / 5: Wild Beasts – Smother / 6: Kurt Vile – Smoke Ring For My Halo / 7: Explosions In The Sky – Take Care, Take Care, Take Care / 8: Basement Jaxx & Metropole Orkest – Basement Jaxx vs. Metropole Orkest / 9: Tom Waits – Bad As Me / 10: Bon Iver – Bon Iver

R.J رضا

01
Gazpacho – Missa Atropos

آلبوم آخر گروه Gazpacho یعنی Missa Atropos بیشترین زمان من را در سال گذشته به خودش اختصاص داد. آلبومی مفهومی با تلفیق سبک های Progressive Rock و Alternative Rock اثری را به وجود آورد که باعث شد من ساعت ها خودم را غرق در موزیک این گروه کنم. این آلبوم در مورد شخصی است که خود را از تمام مسائل دنیوی جدا شده و خود را در یک فانوس دریایی حبس می کند و مشغول به نوشتن قطعه هایی عاشقانه برای آتروپوس، یکی از الهه هایی یونانی می شود. در انتهای آلبوم معلوم می شود که شخص در تمام این دوران در عشق آتروپوس می سوخته و در انتها با دیدن او هنگام بریدن ریسمان زندگیش توسط وی چشم از جهان می بندد.

آ ل ب و م: لازم به ذکر است که این آلبوم در اواخر سال 2010 در زادگاه گروه (نروژ) منتشر شد و پخش جهانی آن در مارس 2011 صورت گرفت.

02
Alison Krauss & Union Station – Paper Airplane

اگر اهل هرسبک موسیقی باشید، با شنیدن صدای الیسون کراس به وجد خواهید آمد، چه برسد به اینکه او با گروه قدیمی اش هم جمع شوند و چند آهنگ درست و حسابی بسازند. آلبوم هواپیمای کاغذی آلبومی است که تمامی اشعارش من را تحت تاثیر خودش قرار داد و اگر به من می گفتند که بهترین آلبوم سال را انتخاب کن، به احتمال زیاد این آلبوم را انتخاب می کردم، چون بی شک این آلبوم با گذر زمان تازگی خودش را حفظ خواهد کرد و هیچ وقت اشعارش کهنه نمی شود و تاثیر خودش را بر روح و جسم انسان می گذارد.

03
Florence + The Machine – Ceremonials

هیچگاه فکر نمی کردم این گروه آلبومی را به بازار دهد که نظر من را به خودش اینگونه جلب کند. آلبومی که بیشتر زمان من در پایان سال 2011 را بخودش اختصاص داد. گروه با Ceremonials به اوج تکامل و خلاقیت خودشان رسیده و بی شک این نقطه در پرونده ی کاری آنها تکرار نخواهد شد. ولی باید این را اقرار کنم که از شنیدن ثانیه به ثانیه این آلبوم لذت بردم.