Best Songs of 2011

به پیشنهاد دوستان قرار شد امسال بهترین آهنگهای سال را هم معرفی کنیم. اینکه اساس انتخاب بر مبنای دفعات شنیدن آهنگ، حس و حال خودتان، ویدئو کلیپ آهنگ، شهرتش یا هر چیز دیگری باشد به خودتان بستگی دارد. فهرستتان را در بخش نظرات بگذارید، فقط برای اینکه انسجام ماجرا از بین نرود لطفا به 10 آهنگ اکتفا کنید و نگذارید فهرستتان طولانی تر شود.

این هم 10 آهنگ برتر سال 2011 به نظر من:

1. Radiohead – Lotus Flower
2. Collapse Under the Empire – The Silent Death
3. Obscure Sphinx – Nastiez
4. Puscifer – Horizons
5. Autonomia – Sørgesang for naturen
6. City and Colour – O’ Sister
7. Radiohead – Staircase
8. The Great Wilderness – Dark Horse
9. Adele – Someone Like You
10. The Rapture – How Deep is Your Love?

پ.ن: راستی، این 500مین پست این وبلاگ است.

بهترین های 2011 از نگاه من – 6

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا)، قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا)، قسمت چهارم (شماره های 15 الی 11) را (اینجا) و قسمت پنجم (شماره های 10 الی 6) را (اینجا) بخوانید.

05
Puscifer – Conditions of My Parole

مینارد جیمز کینن می آید و یک حرکت ویژه ای انجام می دهد و آن هم یک پروژهء تک نفره و متفاوت در کنار Tool و A Perfect Circle با نام Puscifer است. مینارد در پوسیفر کاملا از آن زمختی و خشونتی که هر دو گروهش دارند فاصله می گیرد و غم و دردی که در آنهاست را نگه داشته و پر رنگ ترش می کند. موسیقی او وارد فضای تریپ هاپ می شود، حتی در جاهایی امبینت و اکسپریمنتال را نیز به بازی می گیرد و در نهایت نتیجه هر چیزی که تا به امروز بود آنقدرها هم ویژگی خاصی نداشت! اما حالتهای آزادی مشروط من/ Conditions of My Parole، دومین آلبوم رسمی پوسیفر، چیزی از شاهکار کم ندارد. اثری غافلگیر کننده که با همکاری ده ها هنرمند تهیه و ضبط شده است. در این آلبوم دیگر از آن حال و هوای Comedy Rock که در آلبوم قبلی (بخصوص 3 مجموعهء Remix) بود خبری نیست. صدای فوق العادهء مینارد در کنار چیزی مثل درهء سبز/Green Valley و افق ها/Horizons جادو می کند و این را به یادتان می آورد که دارید روح برهنهء او را در یک پروژهء تک نفره می شنوید.

04
Jordan Reyne – Children of a Factory Nation

موسیقی جردن رین، نسیمی ست که از نیوزیلند می وزد و رایحهء موسیقی سلتیک را با فولک و اینداستریال ترکیب می کند. موسیقی او مدهوش کننده است، تاریک است، سیاه است و در عین حال شنیدنش لذت فراوان دارد. آهنگها ریشه در افسانه ها و داستانهای کهن دارند، هر کدام از آنها بارها و بارها به اشکال مختلف در فرهنگ سلتیک نقل شده اند، اما چیزی که جردن رین تعریف می کند حکایت دیگری ست. می گویند او شیند اوکانوری (Sinead Oconnor) است که در قرن 19 در خانه ای به همراه ترنت رزنور (Nine Inch Nails) گیر افتاده است! ششمین آلبوم او، بچه های ملت کارخانه/Children of a Factory Nation، را اکثر منتقدین با واژهء «میخکوب کننده» توصیف کرده اند، اثری که می تواند یکی از بهترینهای Folk-Noir باشد که تا کنون شنیده اید. آهنگها در هم تنیده شده اند، به شکلی که انگار کنار ساحلی تاریک و سرد قدم می زنید و وقتی به خودتان می آیید که دیگر آب از سرتان گذشته است!

03
Steven Wilson – Grace for Drowning

استیون ویلسون، هنرمند صاحب نام انگلیسی و یکی از مطرح ترین چهره های موسیقی پراگرسیو راک حال حاضر دنیا، در دومین آلبوم انفرادی خودش غوغایی به پا می کند که نظیرش را تا کنون نشنیده اید. معجونی حیرت انگیز از موسیقی پراگرسیو راک که با حفظ ساختار اصلی خود، با ادوات موسیقی Jazz ساختار شکنی می کند. ویلسون در دومین آلبوم انفرادی اش، Porcupine Tree و Blackfield و No-man را ترکیب کرده، چاشنی Jazz به آن اضافه نموده و شما را به 83 دقیقه ضیافت در آلبومی با عنوان در مهلت برای غرق شدن/Grace for Drowning دعوت می نماید. Allmusic در مورد آن می نویسد: این آلبوم سفر مشخصی را نشان می دهد که از «اندوه» آغاز شده، در «خشم» امتداد می باید و در «پذیرش» به پایان می رسد. این خبر خوب را هم بدانید که شنیده ها حاکی از ساخت آلبوم جدید استیون ویلسون در خلال تور آلبوم Grace for Drowning است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

02
Obscure Sphinx – Anaesthetic Inhalation Ritual
«برای گرفتن دست شنونده، او را به حاشیهء دیوانگی رساندن، از دیوانگی برایش گفتن، و دوباره او را صحیح و سالم برگرداندن» این توصیفی ست که در رابطه با پروژهء اعجاب انگیز Obscure Sphinx می گویند. موسیقی وحشت انگیزشان به کنار، اجرای بی نظیرشان به کنار، ملودی و ریتم های سنگین و در حین حال پرواز دهنده شان به کنار، صدا و هنر خواننده گروه، Wielebna، مدهوشتان می کند. او فریاد می زند، خودش را به آب آتش می زند، از درونش نعره می کشد و شما هستید که از روی زمین بلند و با او و دیوانگی اش همراه می شوید. تشریفات استنشاق داروی بیهوشی/Anaesthetic Inhalation Ritual اولین آلبوم آنهاست. آهنگ دوم و سوم، ناستیز/Nastiez و ابدیت/Eternity، دو شاهکار مسلم این آلبومند. طنین موسیقی پست متال که نه تنها از وارد شدن در فضای ژانرهای دیگر نمی ترسد، بلکه شما را به راحتی می ترساند! این آلبوم می تواند تمام خشم شما را بمکد و در خودش حل کند. این فرصت را از دست ندهید.

01
Radiohead – The King of Limbs

تام یورک خودش یک دنیا موسیقی و یک ژانر است! حالا دوباره روح یورک در قالب ریدیوهد می آید و دوباره تحول جدیدی ایجاد می کند. Radiohead در طول تمام این سالها بعد از چندین آلبوم آلترناتیو راک به نوع خاصی از موسیقی اکسپریمنتال رسیده است که نظیرش پیدا نمی شود. پادشاه شاخه ها/The King of Limbs، هشتمین آلبوم استودیویی این گروه، انگار کشف یک کهکشان دیگر در جهان موسیقی ست. در آهنگها به شکل کاملا مشخصی بیس گیتارهای کالین گرینوود و درامز و پرکاشن فیل سلوی پررنگ و حساس شده اند. استفاده از سمپل ها و ایجاد لوپهای حیرت انگیز را بگذارید در کنار موسیقی امبینت که به شکلی نامحسوس به آهنگها تزریق شده به طوری که می توانید صدای طبیعت، پرنده و باد، را در آلبوم بشنوید. تام یورک خودش این آلبوم را بسیار ویژوال می داند و معتقد است موسیقی آمده تا بجای تصاویر برایتان منظره بسازد. این آلبوم نتوانست نظر بعضی از دوستداران ریدیوهد را جلب کند، اما اینطور که مشخص است به شدت من را تحت تاثیر قرار داده است! این آلبوم، که تماماً تاثیر گرفته از هنر و خللاقیت تام یورک است و می توان گفت پررنگ ترین حضور او در تمام تاریخ ریدیوهد به حساب می آید، چه خوب باشد و چه بد، یکی از شاخص ترین و متفاوت ترین آثار آنهاست. در اکثر آهنگها صدای تام یورک است که بار ملودی را به دوش می کشد، ترانه ها همچنان تام یورکی ست، با جمله بندی ها و اشارات و کنایاتی که کمتر کسی متوجه منظورش می شود و در یک کلام: این آلبوم یک اثر پیچیده از یک گروه پیچیده با رهبری یک آدم بسیار پیچیده است. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

و حالا سال 2012.

بهترین های 2011 از نگاه من – 5

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا)، قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا) و قسمت چهارم (شماره های 15 الی 11) را (اینجا) بخوانید.

10
The Black Keys – El Camino

یک آلبوم دیگر از گروهی که فقط خودش می تواند خودش باشد! سال گذشته آلبوم برادرها/Brothers از The Black Keys را در جایگاه 14 بهترین هایم گذاشته بودم. و حالا امسال هم نمی توان از هفتمین آلبومشان گذشت. لازم نیست حرفهای سال قبل را تکرار کنم، که شما با این گروه می توانید در موسیقی راک سفر کنید و به گذشته بروید و موسیقی آنها پلی ست بین موسیقی راک مدرن و راک قدیمی. آلبوم جدید آنقدر هیجان انگیز و دوست داشتنی ست که Allmusic سخت گیر به آن 4.5 از 5 می دهد و گاردین 5 از 5 را هم برایش کم می داند. موسیقی آنها آنقدر عجیب، جذاب و خوشگل است که دلتان می خواهد بلند شوید و خودتان را حسابی بتکانید! تصور کنید که این دو دیوانه اسم آلبومشان را می گذارند شورلت ال کامینو/El Camino، بعد روی جلد عکس کرایسلر می گذارند!! پسر تنها/Lonely Boy اولین آهنگ و اولین سینگل این آلبوم در چارت کانادا و انگلستان رتبه اول را کسب کرد. این سینگل هم برای خودش یک کاور دارد، اشتباه نکنید! عکس آن شورلت ال کامینو نیست. عکس روی کاور پسر تنها یک بولدوزر تنهاست که در بیابان پارک شده است!

09
Adele – 21

2008 سالی بود که Adele با 19 آمد. 19 عدد معنا داری برای این هنرمند بود، او یک رابطهء عاشقانهء 18 ماهه را از دست داد و تبدیل به یک آدم افسرده و الکلی شد. 18 ماه که گذشت و از بین رفت، 19 و نابودی او آغاز شد. البته آلبومی که توانست نظر همه را به خودش جلب کند. اثری قوی که تمام خوبی های پاپ را داشت و از بدی هایش خبری نبود. 21 ماه زمان لازم بود تا Adele بتواند خودش را دوباره پیدا کند و این شد که آلبوم دوم او با نام 21 تبدیل به یک شاهکار شد. 21 غوغا کرد. در چارت 24 کشور دنیا رتبهء اول را گرفت. 11 هفتهء پیاپی در رتبهء اول چارت انگلستان ماند و تکان نخورد و تبدیل شد به موفق ترین خواننده زن تاریخ انگلستان (پیش از او این رکورد دست مدونا بود، 9 هفته در 1990). او حتی توانست بطور همزمان در هر دو چارت سینگل ها و آلبومها رتبهء اول را کسب کند، اتفاقی که در انگلستان از سال 1964 و گروه the Beatles تا با حال رخ نداده بود. قطعا و بی هیچ شکی 21 بهترین آلبوم پاپ سال 2011 است. اثری که می توانید از شنیدن تک تک آهنگهایش نهایت لذت را ببرید.

08
Monkey3 – Beyond the Black Sky

خیلی دقیق نمی توان ژانر مشخصی برای گروه سوئیسی Monkey3 پیدا کرد. پست راک؟ سایکدلیک راک؟ در هر دسته ای که دلتان می خواهد قرارشان دهید، بی شک آنها یکی از بهترینهای همان دسته هستند. موسیقی Monkey3 می تواند نقش دارو را برای شما بازی کند. می تواند شما را در خلصه ای فرو ببرد که جای دیگر تجربه اش نکرده اید. آنها یک چیزی در ریفهای تکراری خود دارند که به آن هایپنوتیک (هیپنوتیزم کننده) می گویند و حتی در کنسرتهایشان با جلوه های نور و تصویر این حالت را چند برابر می کنند. چهارمین آلبوم آنها به نام ورای آسمان سیاه/Beyond the Black Sky اثری رویایی ست. شما می توانید با این آلبوم ایمان بیاورید یا کافر شوید، این آلبوم تمام راه های رسیدن یا راه های فرار را در اختیارتان می گذارد. وقتی از میان بیابان/Through the Desert را می شنوید، چشمانتان را ببندید و اجازه بدهید در نیمهء دوم هر جایی که دلش می خواهد شما را ببرد. بعد از 9 دقیقهء شما به جایی خواهید رسید که آنجا فقط برای شماست! این آلبوم در انتها هر کسی را در یک ایستگاه متفاوت پیاده می کند. فقط کافی ست همان ابتدا به او بگویید که حال و روزتان چگونه است، خودش می داند چه بلایی سرتان بیاورد!

07
Man an Ocean – Scenes from another Day

دیوید راته با آخرین اثر پروژهء شخصی اش صحنه هایی از روزی دیگر/Scenes from another Day یک روز را برایتان تصویر می کند، روزی که مانند تمام روزهای دیگر آغاز می شود، اما پایانش به یک انقلاب و تحول می رسد. عنوان بندی آهنگها بی نظیر است و راته با همین اسمها انعطاف پذیری را از شما می گیرد و تفکرش را به زیباترین شکل به شما تزریق می کند (امسال آلبوم چیزی که به ما اجازهء تحمل می دهد/What Allows Us to Endure از  Álfheimr هم عنوان بندی فوق العاده ای داشت، هرچند نتیجه به زیبایی این آلبوم از آب در نیامد) آلبوم با نور سفید، رویای صبحگاهی/White Light, Morning Dream شروع می شود، او در ماشینها و پلها/Cars and Bridges و همان دنیای تکراری به سمت محل کارش می رود، به سمت من از این شغل متنفرم/I Hate This Job. روز به نیمه رسیده و حالا وقت ناهار در یک پارک، چشمها بسته است/Lunch in a Park, Eyes Closed، اما چیزی در ذهنش جان می گیرد: من به اینجا تعلق ندارم/I Don’t Belong Here و حاصل می شود فرار در 2 بعد از ظهر/Escape at 2PM. او دور می شود و در ذهنش مرور می کند هرگز برنخواهم گشت/Never Going Back و در نهایت یک زندگی جدید/A New Life با قلمروی نامعلوم/Uncharted Territory. پیش از این بطور مفصل و کامل در مورد این آلبوم (اینجا) صحبت کرده ام.

06
Up-C Down-C Left-C Right-C ABC + Start – Calaveras

بله! من هم وقتی سال 2009 موقعی که سومین آلبوم این گروه با عنوان گرگ آتش/Firewolf منتشر شده بود، فقط بخاطر اسمش سراغش رفتم. نتیجه یک آلبوم پست راک استثنایی و حیرت انگیز بود که فقط همان راک بابا/ Dad Rockـش کافی ست مغزتان را بترکاند! و این گروه پست راک انگلیسی لعنتی در آخرین روزهای سال 2011 آلبوم چهارمش، جمجمه ها/Calaveras (به اسپانیایی) را منتشر کرد و تمام فهرست برترین های سال من را بهم ریخت! موسیقی آنها همان پست راک عجیبی ست که می تواند شما را از جایتان بلند کند و سر و کله تان را به دوران در بیاورد. منتها شما علاوه بر تمام مولفه های پست راک اینجا با یک راک انگلیسی هم طرف هستید. اینها تخصص ویژه و غافلگیر کننده ای در ریتمیک کردن آهنگها دارند. درست جایی که شاید انتظارش را ندارید ملودی چنان بازی زیبایی با دست و پایتان می کند که وقتی به خودتان می آیید می بینید که در حال تکان دادن و رقصیدن با آهنگها هستید (بهترین مثال در این آلبوم اسکلتی/Skeletal و در کل همان آهنگ Dad Rock از آلبوم Firewolf است). Calaveras چیزی در همان حد و اندازه آلبومهای قبلی ست، و این حرف خودش یعنی شما با یک آلبوم فوق العاده طرف هستید.

ادامه دارد

بهترین های 2011 از نگاه من – 4

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا)، قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا) و قسمت سوم (شماره های 20 الی 16) را (اینجا) بخوانید.

15
Kauan – Kuu

باور کنید که Kauan یکی از آن معجزات روسیه است. انگار این کشور چنان فضای حاصلخیزی دارد که موسیقی راک در آن با جهش ژنتیکی مواجه شده است! Kauan (در زبان فنلاندی به معنای «بلند») مغز متفکری به اسم آنتوان بلوف دارد که جدا از آهنگسازی و خوانندگی، مسئولیت نوازندگی گیتار و کیبورد را هم به دوش می کشد. او ابتدا با Doom Metal و Black Metal در سال 2005 فعالیتش را آغاز کرد، اما در سومین آلبوم (Aava Tuulen Maa در سال 2009( به ناگهان همان اتفاقی که برای Anathema افتاد برای او تکرار شد: تغییر ناگهانی به سمت اتمسفریک فولک با نگرش ویژه ای به فضای ملنکولیک و یا به زبان ساده تر پر از اندوه. چهارمین آلبوم آنها با عنوان ماه/Kuu.. (در زبان فنلاندی) یک اثر نابودکننده با چهار آهنگ حدوداً 10 دقیقه ای ست. هر قدر امسال در اتمسفریک راک Shamrain طرفدارانش را ناامید کرد، Kauan به خوبی از پس تزریق غم و درد و اندوه به مخاطب بر آمده است!

14
Markéta Irglová – Anar

مارکتا ایرگلوا از آن موجودات دوست داشتنی و دلچسبی ست که با دیدن فیلم یک بار/Once بی شک عاشقش می شوید، عاشق تمام سادگی و هنری که دارد. وقتی فیلم Once را بازی کرد و موسیقی اش را به همراه گلن هنسارد ساخت، فقط 19 ساله بود. وقتی برای این فیلم برندهء جایزهء اسکار شد، تبدیل شد به اولین زنی که از جمهوری چک این جایزه را دریافت می کند و از آن مهمتر، جوانترین هنرمندی که تا به امروز در شاخهء موسیقی اسکار می گیرد. ایرگلوا پس از انتشار دو آلبوم با گلن هنسارد تحت عنوان گروهی به اسم The Swell Season، اولین آلبوم انفرادی اش را امسال با عنوان انار/Anar منتشر کرد. آلبومی ساده و لطیف و دوست داشتنی که می تواند ایرگلوا را برای شما تبدیل به یک قدیس کند. سینگل اصلی آلبوم با عنوان دختر قوچانی/Dokhtar Ghoochani، هرچند خوانندهء مهمانی به اسم آیدا دارد، اما این دختر اهل جمهوری چک به زیبایی تمام همان یک خط را فارسی می خواند، عنوان آلبوم هم از «یه دونه انار، دو دونه انار…» همین آهنگ گرفته شده است. اناری که ایرگلوا به شما می دهد صد دانه که نه، اما دوازده دانه یاقوت خوشرنگ و رخشان دارد که با نظم و ترتیب یک جا نشسته اند!

13
Collapse under the Empire – Shoulders and Giants

ما اینجا با یک گروه پست راک دو نفرهء آلمانی طرف هستیم که فراتر از موسیقی و ماورای هنر فعالیت می کنند. آخرین آلبوم آنها جزو آن آثاری ست که موسیقی اش هدفمند است. یک موجی در آلبوم است که از همان اولین آهنگ شروع می شود و شما را تا انتها همراهی می کند. اگر بخواهید هر آهنگ را با یک فلش نشان دهید، مهم نیست که هر کدام به چه چیزی اشاره می کند، مهم این است که همگی هم جهت هستند. اما ماجرای این گروه و سال 2011 به همینجا و همین آلبوم شانه ها و غول ها/Shoulders and Giants ختم نمی شود. اول آنکه مجموعهء مشترکی با Mooncake تحت عنوان امپراطوری ماه سیاه/Black Moon Empire منتشر کرده اند که چیزی کم از معجزه ندارد و دوم آنکه به سفارش یکی از سازمانهای مربوطه برای حمایت از طرح جلوگیری از شکار بی رویه کوسه ها، سینگلی با عنوان مرگ خاموش/The Silent Death منتشر کرده اند که دیوانه تان می کند. آنها فراتر از موسیقی و ماورای هنر هستند و همین باعث می شود که کارهایشان ارزشمندتر از آن چیزی باشد که بتوانید تصور کنید.

12
The Seven Mile Journey – Notes for the Synthesis

اینها یکی از با حوصله ترین و در عین حال دقیق ترین گروه هایی هستند که ممکن است تا به امروز شناخته باشید. امسال سومین آلبوم (اگر Demo آنها در سال 2001 را حساب کنیم، می شود چهارمین) گروه دانمارکی The Seven Mile Journey به همان سبک و سیاق همیشگی، اما در حد و اندازه ای حرفه ای تر منتشر شد. موسیقی آنها مانند یک قطره آغاز می شود و به پیش می رود و آرام آرام جمع می شود و شما را بلند می کند و دور خودش می چرخاند و سیل می شود و هجوم می آورد و خرد و له و داغانتان می کند و هر آن چیزی که باقی می ماند را تحویل آهنگ بعدی می دهد! آنها پر حوصله اند، چرا که تکه تکه اصوات را، نه یک جا!، بلکه دانه به دانه کنار هم می چینند و حاصلش می شود یک موسیقی پست راک بی نظیر که می تواند در تمام مدتش شما را اسیر خود کند. شما نه ناگهان از زمین کنده می شوید، نه ناگهان به اوج می رسید، و نه ناگهان به زیر می خزید و در عمق فرو می روید. آنها به زیبایی این روند را کاملا تدریجی و آهسته و آرام انجام می دهند و بدون آنکه متوجه شوید، می بینید که در اوج یا عمق اسیر شده اید. نکته هایی برای نتیجه گیری/Notes for the Synthesis، یعنی آلبوم آخر آنها، از کالبدشکافی های رفیق شفیق/ The Alter Ego Autopsies بیست دقیقه ای گرفته تا ترانزیتها/Transits پنج دقیقه ای، شما را می فریبد و در خود غرق می کند. با «مسافرت هفت مایلی» سفر خود بگذرد!

11
Brian Crain – Piano and Light

می توانید ساعتها، روزها، هفته ها، و حتی می توانید تمامی عمر به صدای پیانوی برایان کرین گوش دهید و خسته نشوید. برایان کرین جانور عجیبی ست که از بدو تولد آهنگ می ساخته! وقتی که کودک بود آهنگها را سوت می زده و وقتی از او می پرسند این چه آهنگی ست، جواب می داده: «نمی دونم! الان ساختمش!» وقتی 6 ساله بود بخاطر استعدادی که در آهنگسازی داشت اولین پیانو را برایش خریدند، اما برایان به جای پیانو به بیس بال علاقه داشت و نتیجه آن شد که برایان کرین 15 ساله یک بازیکن بیس بال حرفه ای بود که همچنان آهنگهایی که می ساخت را سوت می زد. برای برایان کرین زندگی هنری به طور رسمی در 19 سالگی و تاسیس یک استودیوی صدابرداری در هالیوود شروع شد. او از آنهایی ست که بسیاری از استانداردهای ادیت صدا را در هالیوود پایه گذاری کرده است. آلبوم پیانو و نور/Piano and Light حاوی 12 آهنگ سولوی پیانو ست که شما را نابود می کند و از نو می سازد! به جرات می توان گفت این آلبوم از تمامی آثار قبلی او (که تعدادشان هم زیاد است) یک سر و گردن بالاتر است. کرین در این اثر فضایی از آرامش را برایتان خلق می کند که تا مدتها نیشتان تا بناگوش باز خواهد ماند!

ادامه دارد

بهترین های 2011 از نگاه من – 3

بردیا برجسته نژاد: قسمت اول این نوشته (شماره های 30 الی 26) را (اینجا) و قسمت دوم (شماره های 25 الی 21) را (اینجا) بخوانید.

20
Tinavie – Hidden Places

فهرست بهترین های 2010 را بخاطر دارید؟ شمارهء 21؟ گروه روسی Tinavie آن زمان اولین آلبومش را منتشر کرده بود. اثری به معنای واقعی ترکیبی و تلفیقی. هر چیزی را می توانستید در آن پیدا کنید، از راک تا آر اند بی، از تریپ هاپ تا پست راک، از جز تا پاپ. حالا آنها با دومین آلبومشان، مکانهای مخفی/Hidden Places دوباره همان داستان را پخته تر، قوی تر، حرفه ای تر و کامل تر تکرار می کنند. با سولوی عجیب گیتار، پیانو، ساکسیفون، اصلا همه چی! تا دلتان بخواهد در ژانرهای گوناگون، در فضاهای مختلف می توانید با سولوهای مختلف به پرواز در آیید. یک چیزی به اسم  بوسه ای از خورشید/Kissed by the Sun را دارید، پر از الکترونیک و هیجان، مکانهای مخفی/Hidden Place را دارید، تماماً با سولوی گیتار الکتریک، و حتی ماه نقره ای/Silver Moon را دارید که یک دقیقه اول آن به شکل کاپلا اجرا می شود (A Cappella به ژانری از موسیقی گفته می شود که در آن از هیچ سازی استفاده نشده و تمامی اصوات توسط انسان تولید می شود. نظیرش را در موسیقی کلیسایی شنیده اید) این آلبوم دوست داشتنی ست، هم فال است و هم تماشا، شما به یک پارک رفته اید و از گشت و گذار در آن لذت خواهید برد.

19
Mogwai – Hardcore Will Never Die, But You Will

انگار Mogwai را گذاشته اند وسط و دورش چیزی به اسم Post-Rock را ساخته اند! موگوای مرکز و هستهء پست راک است، چیزی که می توانید آن را معیار و ملاک سنجش گروه های دیگر این ژانر بدانید. هفتمین آلبوم آنها، هاردکور هرگز نمی میرد، اما تو خواهی مرد/Hardcore Will Never Die, But You Will، نه چیزی کم دارد نه زیاد. موگوای همان طور، به همان شکل و به همان سبک قدیمی و البته هنوز و همچنان عالی و هیجان انگیز است. اما اتفاقی که اینجا افتاده همکاری دوباره با پاول سوج، تهیه کننده اولین آلبومشان، تیم جوان/Young Team، در سال 1997 است. سوج چندان مرد قدرتمندی در عالم تهیه کنندگی نیست، اما بارها این مسئله عنوان شده که او یکی از افراد موثر در شکل گیری اولیهء گروه، به این فرم و با این مدل موسیقی، بوده. Allmusic به این آلبوم 4 از 5 داده و می گوید: «شاید به اندازهء بهترین آلبومهای موگوای در همان ابتدا شما را جذب نکند، اما این هم شاهکار دیگری در پروندهء این گروه است»

18
Various Artists – SMM: Context

موسیقی امبینت چیزی مانند جریان روح در زندگیتان و جریان زندگی در روحتان است. می توانید بوسه های اصوات را بر احساستان حس کنید، می توانید با آن روز و شب باشید، گرم و سرد باشید، خوب و بد باشید و با آن بخش بزرگی از زندگی را دوباره زندگی کنید. آنهایی که امبینت گوش می کنند در جای خود، اما آنها که امبینت می سازند، طور دیگری به دنیا و زندگی و محیط و آدمها نگاه می کنند. آنها چیزهایی را می بینند که ما نمی بینیم و چیزهایی را می فهمند که ما نمی فهمیم. حالا تصور کنید یازده نفر از همین هنرمندان موسیقی امبینت، هر کدام یک تک آهنگ، تک آهنگی که قبلا جایی منتشر نشده، از خود بگذارند درون مجموعه ای به اسم مفهوم/Context، و 11 روح در 11 آهنگ دمیده شود . همگی جمع شوند در یک آلبومی که خودش یک روح خالص و یگانه دارد. فضایی که این 11 آهنگ در کنار هم برایتان می سازند تجربه ای شگرف برای گوش و ذهن و روحتان خواهد بود، جاده ای که تک تک آهنگها شما را در آغوش می گیرند و حیرت زده تحویل آهنگ بعدی می دهند. قبلا این آلبوم را به طور کامل معرفی و در مورد تک تک آهنگها (اینجا) صحبت کرده ام که به گمانم یکی از بهترین پستهای این وبلاگ در سال گذشته است.

17
Long Distance Calling – Long Distance Calling

آلمانی هستند، پست راک هستند وعالی و شنیدنی! در مورد موسیقی شان می توان گفت: چیزی نسبتاً خاکستری رنگ مابین پست راک و پست متال با چاشنی موسیقی آوانگارد بر روح آهنگهایشان حاکم است. ابتدا سال 2006 یک چیزی شبیه آلبوم اما دمو با عنوان dmnstrtn منتشر کردند که نیم ساعت موسیقی پست راک روان و خوب و ساده و دوست داشتنی را بهمراه داشت. اما سال 2007 اولین آلبومشان با نام دهانهء ماهواره/Satellite Bay تقریباً گویای چیزی بود که بعداً در آلبوم سال 2009 یعنی از نور دور شو/Avoid the Light کاملا رنگ و بوی  Long Distance Calling، رنگ و بوی منحصر به فرد خودشان را گرفت. آن آلبوم یک آهنگی به اسم نزدیک به قبر/The Nearing Grave دارد که وارد فضای پراگرسیو راک می شود و جوناس رنکس (از گروه Katatonia) هم در آن می خواند. این اتفاق قبلاً در Satellite Bay و آهنگ  ساخته شده بدون دست/ Built Without Hands با حضور پیتر دولوینگ (از The Haunted) افتاده بود. حالا آخرین آلبوم آنها چیزی به همان تلخی و خوشمزگی ست. آن قضیه این بار هم تکرار شده و آنها در آهنگ میدلویل/Middleville وارد فضای پراگرسیو شده اند، اینبار با حضور جان بوش (خوانندهء سابق Anthrax و خواننده فعلی Armored Saint). آلبوم جدید بهترین کارشان نیست، اما یکی از بهترین های پست راک است.

16
Lunatic Soul – Impressions

ماریوس دودا، رهبر گروه لهستانی Riverside، در پروژهء تک نفره اش یعنی Lunatic Soul آلبومی بسیار سیاهی را منتشر کرد به اسم روح دیوانه/Lunatic Soul. دو سال بعد دودا در جواب آلبوم اولش آلبومی دیگری به بازار داد با عنوان روح دیوانه دو/Lunatic Soul 2 که تماماً سفید بود و پروژهء او را به تعادل معنا داری می رساند. حالا دودا در سومین اثر انفرادی خود، احساسات/Impressions، آلبوم بدون کلامی را منتشر کرده که انتهای خاکستری ست! او با حذف کلام و انتقال تمام مفاهیم به اصوات خاص الکترونیک که به شکل فوق العاده به خدمت موسیقی راک در آمده اند دست به کاری کاملا متفاوت به نسبت تمام سابقهء پر از افتخارش می زند. آهنگها از احساس یک تا احساس هشت شماره گذاری شده اند و این مجموعه ای با عنوان احساسات را می سازد که ناشی از احساسات مردی ست که گوشهء دنج و خلوتی به نام Lunatic Soul را پیدا کرده تا تمام و کمال خودش باشد.

ادامه دارد