A Swarm of the Sun – Zenith

A Swarm of the Sun ، یک گروه تازه کار سوئدی، با استایل موسیقیایی خود ترکیب بدیع و جالبی از پست راک، پست متال، پراگرسیو متال و اینسترومنتال راک را ارائه می دهد. سبکی که بخش عمده ای از جذابیت این گروه را تشکیل و آنها را از سایر گروه های پست متال/راک متمایز می کند. این گروه در سال 2007 توسط اریک نیلسون و جیکوب برگلاند تشکیل و اولین EP آنها «The King of Everything » نیز در همان سال ضبط و در دسترس عموم قرار گرفت. سال 2010 نیز همراه بود با ارائهء اولین آلبوم بلند استودیویی آنها.

Zenith اولین آلبوم بلند استودیویی  Swarm of the Sun A اثر خوب و قابل ستایشی ست. این آلبوم در مقایسه با EP  اول گروه به مراتب عمق و تاثیر گذاری بیشتری را از خود نشان می دهد. موسیقی آنها پخته تر و کامل تر شده و این نشان از بالا رفتن درک گروه نسبت به ژانری است که در آن فعالیت می کنند. در این آلبوم شاهد ترکیبی از پراگرسیو و پست راک/متال هستیم که گروه در آلبوم اول کمتر موفق به خلق آن شده بود.

Zenith با Lifeline شروع خوبی دارد، یک آهنگ اینسترومنتال با فضاسازی هایی که تا پایان آلبوم شاهد تکرار آنها هستیم. به نوعی بیشتر آهنگهای این البوم دارای الگویی مشابه با Lifeline هستند: به آرامی شروع و با اضافه شدن سازها و افکتها کم کم چارچوب مناسب خود را پیدا می کنند تا در ادامه به نقطه ی اوج برسند. “This One Has No Heart” در ادامه با نوای غم انگیر درامز و پیانو شروع می شود. صدای آرام و بی احساس خواننده شدیدا یادآور سبک و استایل ترنت رزنور (Nine Inch Nails) است. صدایی که همیشه مکمل مناسبی برای فضا و اتمسفر آهنگ به شمار می آید و هیچ وقت نیز تبدیل به نقطه ضعف آن نمی شود. آهنگ میانی یک قطعه ی بلند 10 دقیقه ای ست با ساختاری دو پاره که تنظیم خوب آن مانع از تبدیل شدنش به اثری خسته کننده و کشدار می شود. و در نهایت به شگفتی نیمه ی دوم آلبوم می رسیم، The Worms Are Out، قطعه ای در تضاد کامل با سایر قطعات این آلبوم. این آهنگ با شروعی سریع و قدرتمند و حس پرخاشگری که در جای جای آن وجود دارد، وجه دیگری از قابلیت ها و موسیقی Swarm of the Sun A را به نمایش می گذارد.

Zenith به عنوان دومین اثر این گروه سوئدی (البته اگر EP را نیز در حد یک آلبوم بحساب بیاوریم) اثر موفق و با ارزشی ست، اما لذت بردن از موسیقی Swarm of the Sun A نیازمند یک فاکتور بسیار مهم است: صبر و شکیبایی. به احتمال زیاد این آلبوم به مذاق افرادی که با ریتم کند و آرام موسیقی پست راک اسکاندیناوی مشکل دارند خوش نخواهد آمد. پس با صبر و حوصله به استقبال Swarm of the Sun A بروید تا در انتها مجذوب فضای سرگردان موسیقی آنها بین سبک های مختلف شوید.

نویسنده: مجتبی.الف

پ.ن: من از این گروه چیزی نشنیده ام. اما چیزی که برایم جالب بود این است که این دو نفر سابقه همکاری با نوازنده ویالن سل گروه Anekdoten (آنا سوفی دالبرگ) و گیتاریست Aoria (آندریاس لیندستورم) دارند که جزو گروه های مطرح و مشهور سوئدی بشمار می آیند. ممنون از مجتبی بابت نوشتن این پست و مثل همیشه لینک دانلود را می توانید در قسمت دیدگاه ها پیدا کنید.

Do Not Be Surprised What Is Happening – Crossroad

Do Not Be Surprised what is happening یکی از پدیده های چشمگیر موسیقی مستقل روسیه در سال 2010 بود. دو آلبوم اول این گروه نوپا آنقدر پخته و اثرگذار است که شما را عمیقا درباره ی سابقه کاری 2 ساله آنها به شک می اندازد. شناخت و درک کاملی که این گروه از موسیقی پست راک نشان می دهد گویای این نکته است که روسیه به مرور تبدیل شده به یکی از قطب های مهم موسیقی پست راک در دنیا.

آلبوم اول گروه iTHINK اثر خوب و ارزشمندیست اما در طول مدت زمان 30 دقیقه ای خود هیچ گاه فراتر از یک آلبوم متوسط در این ژانر نمی رود، اما Crossroad دومین آلبوم آنها یک سر و گردن بالاتر از iTHINK قرار می گیرد و با پیشرفتی چشمگیر در تمامی زمینه ها تبدیل به یکی از بهترین آلبوم های پست راک سال 2010 می شود.

Crossroad  حدود 60 دقیقه و شامل15  قطعه است. قطعاتی که به نظر من چندان هوشمندانه دنبال هم چیده نشده اند، ولی در مجموع آلبوم زیبایی را پدید آورده اند که به عنوان دومین تجربه ی یک گروه در عرض کمتر از 2 سال قدم محکمی برای سازندگانش به شمار می آید. شروع آلبوم طوفانی ست.It’s D ،بهترین ترک آلبوم، حواس شنونده را کاملا معطوف موسیقی و قدرت آهنگ سازی آنها می کند. Seagull دومین ترک آلبوم یک قطعه ی پست راک کاملا شسته رفته است و فضایی هماهنگ با قطعه ی اول آلبوم دارد. ریف های گیتار در این قطعه من را به شکلی به یاد Mono می اندازد، البته مونو ای که خیلی سریع تر و بلند تر از حد معمول می نوازد. 1Minus1 تا دقیقه سوم هیچ ویژگی خاصی که آن را از  Seagullمتمایز کند ندارد، اما در 1 دقیقه و 20 ثانیه ی پایانی با پررنگ شدن موسیقی الکترونیک و افکتهای استفاده شده در آهنگ به حواس شنونده ای که غرق در ریف های گیتار شده یک تکان درست و حسابی می دهد. می توان از تراک های قابل توجه دیگر آلبوم به Shoo  (یک قطعه ی کاملا امبینت)،Drum  و Crossroad  (با مایه های بیشتر الکترونیک) اشاره کرد.

دومین اثر Do Not Be Surprised what is happening دارای دو ویژگی مهم است: اول اینکه Crossroad کاملا بر پایه ی اصول و استانداردهای پست راک ساخته شده و هیچ کجا سعی در ایجاد نو آوری و بدعت گذاری خاصی نداشته ، می توان این آلبوم را تشبیه کنیم به اولین طرح یک معمار پس از فارق التحصیلی از دانشگاه، معماری که قصد دارد با اولین ساختمانی که طراحی می کند خود را به همه بشناساند، اما هنوز ریسک ایجاد تغییر در اصول بنیادی طراحی ساختمان را ندارد. ویژگی دوم آلبوم صداهای آشنایی ست که در جای جای آلبوم به گوش می رسد ، شما به وضوح می توانید ردپای گروه های معروف پست راک مثل God is an Astronaut ، The American Dollar ،Mogwai  و حتی Mono را در قطعات Crossroad بشنوید که البته با توجه به ویژگی اولی که ذکر کردم چندان عجیب نیست.

Do Not Be Surprised what is happening اولین قدم ها را محکم برداشته و با ارائه ی دو آلبوم اصولی و تر و تمیز نوید ظهور یک گروه خوب را می دهد. گروهی که طبعا در آینده بیشتر اسمش را خواهیم شنید. Crossroad  یک آلبوم پست راک خوب و استاندارد است. آلبومی که شنیدنش را می توان هم به طرفداران جدی این سبک و هم به کسانی که آشنایی چندانی با پست راک ندارند پیشنهاد داد.

نویسنده: مجتبی.الف

پ.ن: روسیه به شکل عجیبی در موسیقی پست راک حرفه ای ظاهر شده است. گروه های خوب و بی ادعایی که اگر به شکل و شمایلشان نگاه کنید کاملا مشخص است برای دل خودشان به موسیقی آویزان شده اند. Do Not Be Surprised what is happening (که مانند اکثر گروه های پست راک به جای یک عنوان، یک جمله را به جای اسم برای خودش انتخاب کرده) می تواند چیزی شبیه God is an Astronaut باشد. یعنی این از آن پست راکها نیست که امبینت را در خودش حل کرده باشد. این یک پست راک خالص است. ممنونم از مجتبی و فکر نکنم از این چیزی که نوشته بشه کاملتر چیزی گفت.

لینک دانلود در بخش دیدگاه ها.

Braveyoung – We Are Lonely Animals

به ندرت می توان یک گروه آمریکایی پیدا کرد که در ضمینه پست راک حرفی برای گفتن داشته باشد. از گروه های صاحب نام آمریکایی در این ژانر می توان به Explosions in the Sky اشاره کرد. اما گروهی که قصد معرفی آن را دارم یک گروه تازه کار به نام Braveyoung است. آنها اولین آلبوم LP خود را به نام We Are Lonely Animals در سال 2011 منتشر کردند. Braveyoung تا قبل از این اثر، در سال 2008 فقط یک EP به نام Bloom منتشر کرده است.

اگر به دنبال موسیقی ای هستید که با گوش دادن به آن شما را سبک بال به رویاهایتان ببرد مطمئنا از گوش دادن به این آلبوم راضی خواهید بود. آهنگ Flesh and Bone می تواند یک آغازگر برای رویاهایتان باشد که The Weight of Loss is Whole پایان بخش آن خواهد بود.

نویسنده: بهنام.ب

پ.ن: فضا به شکل رویا گونه ای امبینت است که در میانه به سمت پست راک می چرخد. می توانید خودتان را در میان تاریکی، گمشده وسط یک جنگل تصور کنید که شنیدن Dark Days, Including After Midnight به شما آرامش می دهد، می توانید غم جدایی را How Each Friend Departed مزه مزه کنید و در آهنگ بعدی، And No Two Walked Together تنهایی را بچشید. منظور آنکه عناوین آهنگها هوشمندانه و زیبا انتخاب شده است. اگر از طرفداران Our Ceasing Voice و یا Citizen of Ice Cream هستید به احتمال زیاد از شنیدن Braveyoung لذت خواهید برد. هرچند آنها هنوز با تبدیل شدن به یک گروه شاخص در Post-Rock فاصلهء زیادی دارند. ممنون از بهنام بابت انتخاب خوبش.

لینک دانلود در بخش نظرات.

Clint Mansell – Black Swan

اجازه بدهید یک مقدار به گذشته برویم. اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 یک گروه آلترناتیو راک ناشناس به نام Pop Will Eat Itself در انگلستان برای خودش آلبوم منتشر می کرد. آنها بعد از تجربه کردن موسیقی آلترناتیو قدم به دنیای اینداستریال گذاشتند اما هیچوقت نتوانستند شهرتی را برای خود دست و پا کنند. گروه در سال 1996 منحل شد و اعضای آن هر کدام به دنبال پروژه های شخصی خود رفتند. خواننده این گروه به واسطه رفاقتش با کارگردان جوانی به نام دارن آرونوفسکی وارد صنعت سینما می شود و ساخت موسیقی اولین فیلم او با عنوان π را به عهده می گیرد. دو سال بعد (2000) او موسیقی دومین فیلم آرنوفسکی، یعنی مرثیه ای برای یک رویا (Requiem for a Dream) را می سازد و تبدیل به یک چهره جهانی می شود. بله! او کسی نیست جز کلینت منسل، آهنگساز اسطوره ای سینما که با شاهکارهایی که خلق می کند فیلم را از قاب و تصویر جدا کرده و با نت و ملودی به شما معرفی می کند.

منسل نامی شناخته شده برای علاقه مندان سینماست. موسیقی او را در فیلمهای نظیر Moon و Smokin’ Aces شنیده ایم. اما مشهورترین آثار او را می توانید در فیلمهای آرونوفسکی بشنوید. آرونوفسکی تا کنون پنج فیلم را کارگردانی کرده که در تمامی آنها منسل حضور دارد: Pi در سال 1998، Requiem for a Dream در سال 2000، The Fountain در سال 2006، The Wrestler در سال 2008  و Black Swan محصول سال 2010.

Black Swan، با هنرمندی ناتالی پورتمن و میلا کونیس، محصول سال 2010، آخرین همکاری آرنوفسکی و منسل است. منسل برای موسیقی این فیلم از بالهء چایکوفسکی، با اعمال پاره ای تغییرات، استفاده کرده. به همین دلیل بخاطر استفاده از آثار چایکوفسکی این مجموعه نتوانست در مراسم اسکار نامزد دریافت بهترین موسیقی فیلم شود. این را هم اضافه کنم که در فیلم می توانید آثاری از The Chemical Brothers را نیز بشنوید. اما این آهنگها در مجموعهء موسیقی این فیلم منتشر نشده است. این را هم اضافه کنم که دیروز جایزهء بهترین بازیگر زن در مراسم گلدن گلوب به ناتالی پورتمن برای بازی در این فیلم تعلق گرفت.

من هنوز فیلم را ندیده ام. موسیقی که عالی ست. پیشنهاد می کنم از دستش ندهید. لینک دانلود را می توانید در بخش دیدگاه های وبلاگ پیدا کنید.

Frosted Leaves – Bleak Autumn

گروه Frosted Leaves، یک گروه سیمفونیک پاور متال ایرانی ست. بله! تعجب هم دارد. این از آن ژانرهایی ست که من قبل از این از ایرانیها نشنیده بودم.  این گروه در اواخر سال 88 توسط آرمین عارفی و علی سیف در تهران شکل گرفت. ضبط اولین مجموعه EP آنها با عنوان Bleak Autumn چهار ماه زمان برد و متاسفانه نتیجه با توجه به کمبود تجهیزات آن چیزی نبود که دو عضو گروه انتظار داشتند. آنها تصمیم میگیرند برای نهایی کردن آلبوم بطور موقت از خواننده مهمان استفاده کنند. بعد از ساخت چهار آهنگ این EP آنها برای پیدا کردن خواننده زن با صدای سوپرانو (خاص این ژانر) با F.Savant صحبت کردند و مسئولیت خواندن Harsh Vocals هم به شهروز گودرزی واگذار شد.

این آلبوم یک اثر خوب و قابل توجه و کاملا حرفه ای در ژانر سیمفونیک پاور متال است. موسیقی خوب، وکال خوب (البته نمی دانم خواننده زن ایرانی هستند یا نه. هم لیریکس انگلیسی ست و هم اسم ایشان را نتوانستم به فارسی بنویسم!) همه چیز خوب است و البته فقط یک چیزهایی در این میان میلنگد که قاعدتا در کارهای بعدی رفع خواهد شد. از نظر من بزرگترین ایراد این آلبوم صدای درامز است که بطور کاملا مشخص مصنوعی بنظر می رسد. این درامز با نرم افزار نوشته شده و اصلا روی موسیقی، آنطور که ضرباتش در این ژانر مورد نیاز است، نمی نشیند. امیدوارم که در آینده مشکل درامر هم حل شود و کارهای بعدی کاملتر و مجهزتر از این باشد. شما را دعوت می کنم به شنیدن این آلبوم زیبا. لینک دانلود رایگان در سایت رسمی گروه است.