بهترین‌های 2015 از نگاه آل‌ب‌و‌م – 3

بردیا برجسته نژاد:  (26 الی 30)    (21 الی 25)    (16 الی 20)    (11 الی 15)    (06 الی 10)    (01 الی 05)

20
Blurry Lights – Blurry Lights

موسیقی پست راک دنیای اعجاب انگیزی است که برای برانگیختن هر حسی که فکرش را بکنید، ترفند خاصی در آستین دارد. پروژه‌ی ناشناخته‌ی تک نفره‌ای از روسیه، شخصی که خود را «بی.ام» نامیده، به نام «بلری لایتس»، دست می‌گذارد روی عشق و به زیبایی به آن پر و بال می‌دهد. در این پست راک، گیتار به حاشیه رفته و صحنه در اختیار رقص عاشقانه‌ی پیانو و ویالن است. این هنرمند در چهارمین آلبوم خود که هم نام با پروژه‌اش «نورهای محو» است، جهانی را خلق می‌کند که همه چیز به دور عشق و عشق به گرد همه چیز می‌چرخد. آلبوم پر از نور است، پر از احساس، پر از شکوه و در یک کلام لبریز از عشق. چشمانتان را ببندید! پیانو را زن و ویالن را مرد تصور کنید و موسیقی را صحنه‌ی نمایش این دو! این یک داستان رومانتیک، با فراز و نشیب‌های خاص خود است!

19
Exxasens – Back to Earth

بنظر می‌رسد سفر اعجاب انگیز گروه پست راک اسپانیایی «اکساسنس» به پایان رسیده است. سفر آنها با آلبوم «ستاره قطبی» در سال 2008 آغاز شد. سپس به «فراتر از جهان» رفتند، بعد در «یازده مایل» قرار گرفتند، به «ماهواره» رسیدند و حالا با پنجمین آلبوم خود با عنوان «بازگشت به زمین» به این سفر فرازمینی پایان داده‌اند. موسیقی آنها لبریز از ملودی‌های رنگارنگ و فضاسازی‌های هیجان انگیز گیتار است. آنها در این آلبوم، در راه بازگشت به زمین، کمی از آن فضای تلفیقی موسیقی پست راک و الکترونیک فاصله گرفته و بیشتر به موسیقی راک پرداخته‌اند.  سفینه‌ای را تصور کنید که با اولین ترک، «سوپرنوا»، سفر خود را آغاز می‌کند و در طی هشت ترک به آخرین آهنگ، «بازگشت به زمین» می‌رسد. این یک سفر، یک بازگشت هیجان انگیز در امتداد فضا و به سمت خانه است.

18
Riverside – Love, Fear and Time Machine

اتفاق عجیب و لذت بخشی افتاده است! گروه پراگرسیو راک دوست داشتنی و عزیز لهستانی، «ریورساید»، در ششمین آلبوم خود با عنوان «عشق، ترس و ماشین زمان» پا را یک قدم فراتر گذاشته و از آن فضای خسته و تاریک و ناراحت و عصبانی بیرون آمده و وارد فضایی از رنگ و روشنایی شده است. با شنیدنش انگار که در نور مشغول استحمام باشید، انگار که وارد بازاری پر از ادویه‌های رنگی شده باشید. از آن خشونتِ هر از گاهی دیگر خبری نیست. تم غالب آهنگها مثبت و در عین حال سبکتر نسبت به آثار قبلی است. در مقایسه با گذشته درصد اینسترومنتال آهنگها نسبت به وکال به طرز آشکار و قابل توجهی افزایش پیدا کرده و فضایی فراهم شده که تمامی اعضای گروه به اندازه کافی فرصت برای ارائه‌ی خود را در اختیار دارند. این بهترین آلبوم این گروه نیست، اما تغییری قابل توجه و  ارزشمند است.

17
Apocalyptica – Shadowmaker

برای آن دسته از افرادی که با گروه چلو متال فنلاندی «آپوکالیپتیکا» آشنایی ندارند، شاید تصور اینکه چطور ممکن است موسیقی متال بدون حضور گیتار اجرا شود دشوار باشد. «آپوکالیپتیکا» را می‌توان یکی از محبوب‌ترین‌های ژانر چلو متال حال حاضر دنیا دانست. حالا دیگر مدت‌هاست که از زمانی که آثار متالیکا را کاور می‌کردند گذشته است و در آلبوم هشتم خود با عنوان «سایه‌ساز» به ساختاریافته‌ترین حالت خود رسیده‌اند. برای اولین بار تنها از یک وکالیست در آلبوم استفاده شده و دیگر بنظر می‌رسد با حضور فرانکی پرز ترکیب آنها کامل‌تر از همیشه شده است. همین امر سبب شده که این اثر تبدیل به قوی‌ترین و منسجم‌ترین آلبوم آنها تا به امروز شود. با وجود اینکه هنوز اسم پرز بعنوان عضو اصلی ثبت نشده است، اما بنظر می‌رسد این گروه در آینده نیز این تجربه‌ی موفق را تکرار کند.

16
Toundra – IV

معجزه‌ی موسیقی پست راک اسپانیایی، گروه کم‌نظیر «توندرا»، همیشه با آثارش غوغایی به پا می‌کند که آرام و قرارتان را می‌گیرد و درونتان آشوب می‌شود. شما یک لیوان خاکشیر هستید و «توندرا» در نقش قاشقی است که مدام در حال هم زدن شماست و یک لحظه فرصت ته‌نشین شدن به شما نمی‎‌دهد! آنها در چهارمین آلبوم خود با عنوان «چهار» مانند همیشه از این توانایی به زیباترین شکل بهره جسته‌اند. موسیقی پست راک آنها لبریز از غافلگیری‌ است، چیزی که معمولاً در این ژانر اتفاق نمی‌افتد. رویکرد همیشگی آنها به سمت هنرنمایی‌های انفرادی گیتار در این آلبوم هم کاملا آشکار است. گیتار آرام و قرار ندارد و این اجازه را به شما هم نمی‌دهد! «توندرا» توجه‌ لحظه به لحظه‌ی شما را می‌طلبد. مثل یک فیلم هیجان‌انگیز که اگر چند دقیقه‌اش را نبینید، ممکن است کل داستان را از دست بدهید.

… ادامه دارد