بردیا برجسته نژاد: با توجه به فراخوانی که در خصوص معرفی بهترین آلبومهای سال 2011 از نگاه شما صورت گرفت، هر کدام از دوستان سه آلبوم برتر خود را در ادامه معرفی کرده اند. لازم به ذکر یادآوری ست که آلبومهای انتخاب شده و توضیحات مربوط به آن نظر شخصی نویسنده بوده و ممکن است با نظر وبلاگ آ ل ب و م در تضاد باشد.
سینا وزیری
01
65daysofstatics – Silent Running
گروه انگلیسی daysofstatic65 پنجمین آلبوم خود را منتشر کرد که بی شک بهترین کار آنها تا به امروز می باشد.آلبوم با آهنگ عالی Overture شروع می شود که دو آهنگ آخر این آلبوم تحت تاثیر تم این موسیقی است. این یک مقدمه عالی برای یک آلبوم خوب است. بعد از آن 3 آهنگ شاهکار Space Theme و The Announcement و Safe Distancing از راه می رسند. نویز های گیتار الکتریک در آهنگ The Announcement انسان را به وجد می آورد. بعد آهنگ Burial Scene از راه می رسد که تم اصلی آهنگ Space Montage است: دو شاهکار عالی. و آهنگ Surgery که روح آدم را واقعا جراحی می کند و دوآهنگ اختتامیه که ریمیکسی از آهنگ اول هستند. یکی از بهترین پست راکهای تاریخ. احساس می کنی با شروع آلبوم سفینه از جایش بلند می شود سرعت می گیرد و تو را به عمق فضا و کهکشان ها می برد و تو Burial Scene مرگ ستاره ها در کنار سیاهچاه ها را می بینی، بعد در آخر سرعت آنقدر بالا می رود که به نور می رسی و تمام. تنها موسیقی است که می تواند این احساس را به آدم بدهد. البته باید بگویم که امسال آلبوم های Mogwai و Braveyoung وCaspian و Collapse Under The Empire و Olafur Arnalds هم در زمینه پست راک خیلی خوب بودند ولی هیچ کدام شاهکار نبودند.
02
Airbag – All Rights Removed
ایربگ گروهی ست که من خیلی روی آن تعصب دارم!4 یا 5 سال پیش وقتی داشتم تو یکی از رادیو های اینترنتی موزیک گوش می کردم به آهنگی برخوردم به نام colours. این آهنگ شاهکار بود. چنان از شنیدن چند ده باره ی این موزیک لذت می بردم که باعث شد پی خواننده اش بگردم. فکر کنم من جز اولین فن های آسیایی این گروه باشم. از همان سینگلهای ابتدایی در سال 2009 آلبوم Identity منتشر شد. آلبوم اول جز بهترین کارهای پراگرسیو است که من تا به حال شنیده ام. برای من آلبوم دوم که امسال منتشر شد به بزرگی آلبوم قبل نیست ولی باید اعتراف کنم با یک شاهکار طرف هستیم. موزیکی که شما را به یاد پینک فلوید و اوایل کار پورکوپاین تیری می اندازد. سولوهای بلندی شبیه کارهای دیوید گیلمور که آدم را به وجد می آورد. می توان گفت این گروه تلفیقی از پینک فلوید و پورکوپاین تری است. آلبوم به معنای واقعی یک دست است. در هیچ جای آلبوم احساس افت فضا نمیکنی، هر چند من نقطه ی اوج و بهترین آهنگ آلبوم را The Bridge می دانم. صدای گرم خواننده گروه آدم را به یاد استیون ویلسون می اندازد، با سولوهای شاهکار گیتار الکتریک تلفیق فوق العاده ای را به وجود آورده است. در آهنگ Light Them All Up سولوی بلند مدت ویالن یک نوآوری برای این گروه به حساب می آید. و آهنگ 17:22 دقیقه ای Homesick یک پایان عالی برای این شاهکار موسیقی ست. من تو 2 ،3سال اخیر چندین بار این گروه را در وبلاگ بردیا معرفی کردم ولی خیلی جدی گرفته نشد اما انگار امسال خیلی مورد توجه قرار گرفته است. پس بشتابید به سوی این شاهکار اسکاندیناوی.
06
David Lynch – Crazy Clown Time
بعد از همکاری موفق لینچ با Danger Mouse و Sparklehorse فقید در دو آهنگ، این بار لینچ به تنهایی شاهکاری در دنیای موسیقی الکترونیک خلق کرده است. دیگر نمی شود گفت لینچ فقط یک فیلمساز سورئال است. این پیرمرد نابغه ی دیوانه، یک موزیسین الکترونیک فوق العاده است. کافی ست چشمانتان را ببندید و این آلبوم را گوش کنید. به دنیای لینچ خوش آمدید! اگه مثل من با فیلمهای لینچ زندگی کرده باشید می بینید که این دنیا چقدر آشناست. انگار این وکال عجیب زمزمه وار که فریاد میزند I Know همان شخصیت سادیسمی و فتیش فیلم مخمل آبی است. در آهنگ Crazy Clown Time تصویر خرگوش های فیلم اینلند امپایر جلوی چشمهایتان رژه می روند. آهنگ اول با نام رویای پینکی شما را به رویای آبی رنگ بلوار مالهالند می برد. در آهنگ She Rise Up فضا به شدت به فیلم Lost Highwayنزدیک است. تمام آهنگها یک لینک هستند به سمت فیلمها و فضاهای سورئال خلق شده توسط لینچ. آلبوم در Stone’s Gone Up به نقطه ی اوج می رسد و به نظرم این بهترین آهنگ این آلبوم است. لینچ در فضا سازی ها عالی است: صدا و وکال به جا تغییر می کنند و در قسمتهایی وکال دلقک وار، در قسمت دیگر وکال روبوتیک و در جاهایی زمزمه هایی را می شنویم که همه به حالت وهم آلود فضا کمک می کنند. درست است که لینچ از سال 2006 دیگر فیلم نساخته و دخترش جانشین او شده ولی باید اعتراف کرد که سیلاب خلاقیت یک نابغه می تواند در سن 65 سالگی جریانش را در آبراهه ی وسیع و غنی موسیقی پیدا کند.
3: Steven Wilson – Grace for Drowning / 4: Yan Tiersen – Skyline / 5: Memories of Machines – Warm Winter / 7: Puscifer – Conditions of My Parole / 8: Radiohead – The King of Limbs / 9: Snow Patrol – Called Out in the Dark / 10: James Morisson: The Awakening
محمد حسین ایزدی
01
Anathema – Falling Deeper
موسی با عصایش نیل را شکافت، عیسی مردگان را زنده کرد، سلیمان با قالیچه اش پرواز کرد و با حیوانات سخن گفت. اینها همگی معجزات بزرگ و عجیب هستند. اما در عصر ما چه چیزی معجزست؟
خیلی وقت بود که چیزی شبیه معجزه را نشنیده بودم. چطور می شود که آهنگ هایی که بی شباهت به آتشفشان نیست به شعله ی آرام و بی درد شمع تبدیل شود؟ آناتما مثل روح در کالبد مخاطب نفوذ و کاملاً روح و بدن را تسخیر می کند. برای من خیلی سخت بود که آلبوم های اوایل دهه 90 این گروه را گوش کنم. موسیقی سنگین، افسرده و بی نهایت ناراحت کننده. اما این ترک ها پیله بسته بودند و امسال پروانه شدند. شروع با Crestfallen عالی بود و پایان با Sunset of Age رویایی. ترک Everwake دیوانه وار بود. این آلبوم بی شک یکی از به یاد ماندنی ترین آلبوم های زندگی 26 ساله ی من بوده، هست و خواهد بود.
02
Dream Theater – A Dramatic Turn of Events
جدای از علاقه ی شدیدم به این گروه، یازدهمین آلبوم استودیویی آنها اثری در خور توجه بود. هرچند که قبلاً در موردش در همین وبلاگ به تفصیل صحبت کرده ام. حضور پررنگ تر پیانو و ملودیک تر شدن موزیک این گروه باعث شد که گوش هایی که به متال و ریتم های سنگین آلرژی داشتند و موضع های سختی می گرفتند هم از آن استقبال کنند. فرمت پراگرسیو دریم تیتر خاص همین گروه است و مغز متفکرشان، جان پتروچی هم به نظر اشباع شدنی نیست. بعضی وقتها فکر می کنم واقعاً چرا همچین گروهی نقطه ی افت ندارد؟ دریم تیتر تنها گروهی ست که می توان برای خوبی آلبومشان از قبل شرط بندی کرد. تـرک Breaking All Illusions برای من بهترین ترک سال بود.
03
Blackfield – Welcome to My DNA
با اینکه نقدها بر حضور کمرنگ استیون ویلسون در این آلبوم نقل محفل بچه های این وبلاگ بود ولی کسی به نبوغ و هنر آویو گفن اشاره ای نکرد. این در حالی ست که بار اصلی این گروه بر دوش گفن سنگینی می کند. آرت راک با رگه های سبک مورد علاقه ی من پراگرسیو. آلبومی که ترکهایی چون Oxygen ,DNA ,Zigota ,Blood , Rising Of The Tide ,On the plane را می توان تا مدت ها گوش کرد. گرمای بی نظیر و لطافت صدای خاص استیون ویلسون به همراه فضای دلنشین آرت راک، به قدری خوب بود که هنوز هم وقتی ترک Rising of the tide رو می شنوم، باور نمی کنم که قبلاً این آهنگ را صدها بار گوش دادم.
4: Nightwish – Imaginaerum / 5: 3Doors Down – Time of My Life / 6: Airbag – All Rights Removed / 7: Steven Wilson – Grace of Drowning / 8: Coldplay – Mylo Xyloto / 9: VA: SMM – Context / 10: Within Temptation – The Unforgiving
دوست داشتن در حال بارگذاری...
مرتبط
آ ل ب و م 
ممنون از همه نویسنده ها… همه آلبوم ها رو گوش دادم بجز 65daysofstatics
هیچ کس لینکی چیزی از این آلبوم داره به من بده… آخه من از زمانی که این آلبوم اومده دارم دنبال میگردم و موفق نشدم. یا همه پاک شده بودن یا فیلتر بودن
توی لیست سینا اسم آلبوم جیمز موریسون رو دیدم. نمیخوام بد بگما ولی این آلبوم موریسون یکی از بدترین آلبوم هایی بود که من امسال گوش دادم. وقتی که آلبوم تموم شد حس کردم یک ساعت از وقتم رو به بطالت گذروندم. فقط یک آهنگ Slave to The Music بود که کمی منو گرفت ولی بقیه اش واقعا بد بود. حالا بازم سلیقه است. نمیشه گفت که بده… حتما به گوش شنونده خوب اومده که اینجاست.
آلبوم بلکفیلد هم جوری نبود که منو به خودش جذب کنه… فقط 2-3تا آهنگ بود که خیلی بهم چسبید و بقیه اش تکراری بود. ولی آلبوم SMM – Context که توی لیست محمد بود رو من امسال خیلی پسندیدم و توی لیست 30تایی خودمم بود. واقعا آهنگ هاش با روح و روان آدم بازی میکنه… از این منفذ پوست وارد میشه و از منفذی دیگه در میاد… واقعا آلبوم شاهکاری بود.
بازم ممنون
جیمز موریسون تقریبا کارش رو با پائولو نوتینی و توی یه سبک شروع کرد. آلبوم اول جفتشون اونقدر خوب بود که سریع جای خودشون رو باز کردن. اما موریسون به قدری توی هر سه تا آلبومش تکرار شد که واقعا جذابیت خودش رو از دست داد.
آخ آخ… به نظرم موریسون کار دومش خیلی خوب بود ولی این سومی خیلی بد… دیگه تکراری شده بقول تو… باید یک فکر برداره برای خودش
شاید درباره موریسون یه جورایی حق داشته باشید.یک ذره رو به تکرار آورده این آدم.شاید دلیل اینکه این آلبوم زمانیکه اومد بیرون برای من دوست داشتنی بود شاید مثلا اگه اون زمان آلبوم فلورنس یا ادل توی دست وبالم بود اونها تو این رتبه بودند.شرایط من در اون هفته ها باعث شد که آلبوم خیلی بهم چسبید.ولی کلا من موریسون رو از آلبومهای قبلیش به عنوان موزیسینی که کارهای ساده ای داره ولی دوست داشتنی قبول دارم.اما رضا جون دیگه حال به هم زن هم نیست.
توی لیست سینا واقعا نتونستم با لینچ رابطه برقرار کردم. کمی قضیه موسیقی با مسئله سینما فرق میکنه. اون مدل نگاه آوانگارد و پست مدرن و انتزاعی که لینچ رو توی سینما تبدیل به یه اسطوره کرده برای من خیلی توی موسیقی، مخصوصا الکترونیک، جواب نمیده. ایربگ هم یادمه بسکه سینا تبلیغ کرد رفتم دانلودش کردم. راضی ام از اصرارت (:
در مورد لیست محمد، خب آناتما رو چون نمیتونم به عنوان یه آلبوم مستقل استودیویی بهش نگاه کنم کلا فقط میتونم بگم که یه اثر درخشان دیگه و خیلی بهتر از Hindsight بود. میدونی که طرفدار Dream Theater نیستم و واقعا یکی از مخالفین آلبوم سوم بلکفیلدم که میتونم بدلیل حضور کم استوین استیون ویلسون توی این آلبومام تظاهرات به راه بندازم! ببینم پسر، چرا کاور هر سه تا آلبومت آبیه؟!؟! نقشه داشتی؟!!؟ (:
آبیته دیگه 🙂
شخصا نکته ی خاصی تو آلبوم جدید 65daysofstatics ندیدم به نظرم امسال شاهد آلبوم های پست راک به مراتب بهتری بودیم / در باره ی آلبوم Airbag تو مطلب قبلی نظرم رو گفتم به نظرم آلبوم خوبیه ولی بیش از اندازه بزرگ شده / شخصا از دو سینگل ابتدایی آلبوم دیوید لینچ بسیار لذت بردم اما متاسفانه کلیت آلبوم به خوبی سینگل ها نبود در کل طرفداران موسیقی آونتگارد راضی هستند از این اثر دیوید لینچ کبیر
Falling Deeper مثل یه تیکه جواهر تو سابقه ی کاری آناتما می درخشه حاصل تصمیمشون برای بازخانی آهنگ های قدیمی تبدیل به یکی از بهترین آلبومهاشون شده / ای کاش اینقدر که کارهای سولوی اعضای Dream Theater رو دوست دارم کارهای گروهیشون رو هم دوست داشتم اما متاسفانه اینطور نیست ، ولی انصافا با آلبوم خوبی طرف بودیم خصوصا اینکه گروه بعد از جدایی مارک پورتنوی خوب خودش رو جم وجور کرده بود / قبول همچین آلبومی از گروهی که شاهکارهایی مثل Blackfield I و Blackfield II رو خلق کرده واقعا مشکله
محمد حسین:من هم واقعا این کار آناتما رو دوست دارم با اینکه کلا یک بازخوانیه ولی باز هم یک کار عالیه.ما شیفتگان برادران کاناواییم.
بلکفیلد واقعا نا امیدم کرد.خیلی با دو آلبوم قبل فاصله داشت.استیون ویلسونی در کار نبود انگار.حیف.
درباره ی دریم تیاتر هم که حرف زدیم قبلا.عاشقان ویلسون خیلی دریم تیاتر باز نیستند متاسفانه.منم یکیشونم.ولی خودم به عنوان کسیکه تا یه حدی الکتریک گیتار کار میکنه مقهور سولوهای پتروچیم.من یه آهنگ 8 دقیقه ای رو به امید سولوهای 2 دقیقه ای شاهکار پتروچی گوش میکنم.
بردیا راستی دستت درد نکنه که قید کردی لینچ انتخاب ششمم بوده.امسال من دو تا کار آوانگارد درست حسابی گوش کردم که کار لینچ و تیرسن بود.
بردیا مسئله ای نیست من لیست بهترین هام رو اینجا بذارم؟
اصن باید یه شات گان بردارم یه تیر بزنم وسط پیشونیت! تو باید اینجا آلبومات رو معرفی کنی آخه؟ نباید میفرستادی برام؟ از تو انتظار نباید داشت یعنی؟؟ بذار همینجا دیگه. چیکارت کنم خب! نمیشه که نگی آلبومات رو. تازه این همه هم سر آناتما با من چونه زد !ا
ببین باورت میشه از شهریور که یکی از بچه ها بهترین آلبوم های امسالش تا اون موقع رو معرفی کرده بود منم یه متن نصف نیمه نوشته بودم.از اون موقع رو میز بغل تخت خوابم بود.اصن انقدر دیده بودمش حالم بهم خورده بود هی میگفتم پس کی اولتیماتوم بردیا تموم میشه که من خیالم راحت شه که مثه اینکه قرار نیست این کار رو تموم کنم.نمی دونم چرا اینجوری شده بود.مرد لحاظ حساس نیستم فی الواقع!
الانم دیدم یه نفر در مورد آناتما فقط نوشته بهم برخورد احساس مسئولیت کردم بیام اعاده حیثیت کنم.جدا خجالت نمیکشین اسم آناتما رو کم میارین؟
آآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآنآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآتمآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآآ :))
خوبه هرچی گشتم بهونه توی کامنتت نبود!
آقا خداشاهده من می خواستم بنویسم ..شما گفتی استقبال نشده و اینا دست از کار کشیدم. الانم پشیمونم.
تو رو که من میکشم امیر! من گفتم اونقدر که انتظار داشتم استقبال نشده! انتظار من بالا بود، دوستان هم گشاد بودن، اصن همه چی دست به دست هم داده بود انگار.
😦
اشک و آه نزن که فایده نداره! تمساح ! (:
آقا من یک چیز بگم با اینکه با آلبوم بلکفیلد حال نکردم ولی شماها چرا اینقدر تعصبی میرید جلو؟ بلکفیلد یک گروه مشترک بین اویو گفن و استیون ویاسون ه و از زمان آغازش تمام کار گروه بروی شونه ی ویلسون بوده… آهنگ میساخته شعر مینوشته و … گفن هم اون پشت ها دستی میرسونده… حالا این آلبوم به عهده ی گفن بوده… من حتی از کارهای اولیه این گروه هم خیلی راضی نیستم… به جز 2-3آهنگ از هر آلبوم این آلبوم هم بنظر من خیلی تفاوتی با اونهای دیگه نداره، تفاوتش اینه که قسمت عمده کارهاش توسط گفن انجام شده. همین و بس… بابا به بنده خدا یکم میدون بدین بذارین خودی نشون بده… همش که نمیشه استیون ویلسون رانندگی کنه، خوب اونم یکم خوابش گرفته گذاشته گفن بشینه پشت فرمان. و گفن هم نسبت به کارهای گروه خوب رانندگی کرده و باعث ضعف در کارهاشون نشده همونی بوده رو برده جلو.